حمله همزمان ایالات متحده و اسرائیل به زیرساخت‌های هسته‌ای ایران در سال ۲۰۲۵، بستر فعال‌سازی مکانیزم اسنپ‌بک را برای بازگشت تحریم‌های بین‌المللی فراهم ساخت. نقش فرانسه در بهره‌گیری از ظرفیت‌های حقوقی شورای امنیت، مسیر تازه‌ای برای فشار چندجانبه بر ایران گشود.
کشاورزان فرانسه علیه قانونی بسیج شده‌اند که سلامت، محیط‌زیست و کشاورزی محلی را قربانی منافع کشاورزی صنعتی می‌کند.
ملی‌سازی نفت الجزایر در سال ۱۹۷۱ نماد استقلال اقتصادی و نقطه پایان امتیازات استعماری فرانسه پس از توافق‌های اِویان بود.
فرانسوا روفن با راه‌اندازی حزب «برخیز»، گام نخست را برای نامزدی در انتخابات ۲۰۲۷ با هدف وحدت چپ برداشت.
راست افراطی فرانسه در تلاش است با حذف چهره‌های مسئله‌دار و آموزش ساختاری، اعتبار خود را برای انتخابات آینده بازسازی کند.
بازداشت صدها مهاجر غیرقانونی در ایستگاه‌های قطار فرانسه، با واکنش شدید نهادهای مدنی و بحث بر سر اصلاح قوانین بازگشت همراه بوده است.
راست افراطی فرانسه با محاسبه‌ی سیاسی، از رأی عدم اعتماد به بایرو خودداری کرده تا جایگاهش در دولت حفظ شود.
افزایش همزمان موج مهاجرت و کمبود مسکن ارزان، فرانسه را وارد دوره‌ای از تنش‌های هویتی و اقتصادی کرده است. این بحران چندوجهی مشروعیت دولت را به چالش می‌کشد و زمینه خیزش گفتمان‌های افراطی را فراهم می‌کند.
فرانسه با ادعای کمک‌رسانی، در واقع با اشغالگران همکاری می‌کند و بحران انسانی غزه را ابزاری سیاسی کرده است.
امانوئل مکرون برای جبران بحران مشروعیت داخلی و شکست‌های انتخاباتی، سیاست خارجی فعال و میانجی‌گری در بحران‌هایی مانند جنگ ایران و اسرائیل را به آخرین اهرم اقتدار خود تبدیل کرده است. اما این رویکرد بلندپروازانه در اروپا با شکاف‌های عمیق و خطر خستگی افکار عمومی روبه‌رو است و آینده سیاسی او را به قمار بزرگی…