سیاست فرانسه در قبال ایران و خاورمیانه، متأثر از منافع آمریکا، فاقد استقلال، و سرشار از دوگانگی و استانداردهای متناقض است.
صادرات تجهیزات و فناوریهای نظامی از کشورهای عضو اتحادیه اروپا به اسرائیل طی سالهای اخیر افزایش قابلتوجهی داشته و بهویژه پس از شدتگیری درگیریها در اراضی اشغالی و جنگ غزه، در مرکز توجه محافل حقوق بشری، رسانهای و دیپلماتیک قرار گرفته است. در حالی که اتحادیه اروپا همواره بر تعهد خود به اصول حقوق بینالملل…
حمله همزمان ایالات متحده و اسرائیل به زیرساختهای هستهای ایران در سال ۲۰۲۵، بستر فعالسازی مکانیزم اسنپبک را برای بازگشت تحریمهای بینالمللی فراهم ساخت. نقش فرانسه در بهرهگیری از ظرفیتهای حقوقی شورای امنیت، مسیر تازهای برای فشار چندجانبه بر ایران گشود.
افزایش همزمان موج مهاجرت و کمبود مسکن ارزان، فرانسه را وارد دورهای از تنشهای هویتی و اقتصادی کرده است. این بحران چندوجهی مشروعیت دولت را به چالش میکشد و زمینه خیزش گفتمانهای افراطی را فراهم میکند.
امانوئل مکرون برای جبران بحران مشروعیت داخلی و شکستهای انتخاباتی، سیاست خارجی فعال و میانجیگری در بحرانهایی مانند جنگ ایران و اسرائیل را به آخرین اهرم اقتدار خود تبدیل کرده است. اما این رویکرد بلندپروازانه در اروپا با شکافهای عمیق و خطر خستگی افکار عمومی روبهرو است و آینده سیاسی او را به قمار بزرگی…
سیاستمداران اروپایی با خضوع در برابر ترامپ بهدنبال حفظ روابطند، اما افکار عمومی خواستار استقلال و دفاع اروپایی است.
افشای اسناد حساس از سوی ایران درباره فعالیتهای امنیتی اسرائیل، واکنشهایی پررنگ اما سوگیرانه در رسانههای فرانسوی به همراه داشت. این بازنماییها بیش از آنکه حاصل تحلیل مستقل باشند، بازتابی از منافع راهبردی و گفتمان امنیتمحور غرب در قبال ایران بودند.
افزایش خشونت در مدارس فرانسه موجب تشدید چرخه خشونت در جامعه فرانسه شده است.
تصمیم رییس جمهور فرانسه در سال 2024 برای انحلال مجمع ملی بیش از آنکه به تقویت قدرت ریاست جمهوری منجر شود از دیدگاه بسیاری بی ثباتی بیشتر را در کشور به دنبال داشت.
در پی حملات به غزه، کاربران اروپایی با استفاده از شبکههای اجتماعی، کمپینهایی گسترده در حمایت از مردم فلسطین راهاندازی کردند. این مقاله به بررسی سازوکار، تأثیر و چالشهای این پویشها از منظر نظریههای ارتباطات دیجیتال میپردازد.