نمایندگان مستقل لیوت؛ صدای متفاوت در مجمع ملی فرانسه
گروه لیوت با استقلال و تنوع سیاسی، به نقطه‌ی تعادل مجلس فرانسه تبدیل شده و نقش کلیدی در سازش‌های پارلمانی دارد.
در فضای سیاسی امروز فرانسه که تنش و قطب‌بندی حزبی به اوج رسیده، یک گروه کوچک اما تأثیرگذار در مجلس ملی موفق شده جایگاهی ویژه به دست آورد: لیوت (LIOT)، مخفف «آزادی‌ها، مستقل‌ها، سرزمین‌های ماوراء بحار و مناطق». این گروه متشکل از ۲۳ نماینده مستقل است که در سال ۲۰۱۸ شکل گرفت و امروز به رغم تعداد اندک، نقشی کلیدی در توازن قوا میان دولت و مخالفان بازی می‌کند.
اعضای لیوت را می‌توان ترکیبی از جریان‌های مختلف دانست: میانه‌روهای نزدیک به اتحاد دموکرات‌ها و مستقل‌ها (UDI)، راست‌گرایان جداشده از حزب جمهوری‌خواهان، سوسیالیست‌هایی که همکاری با جبهه‌ی مردمی جدید و «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» را نپذیرفتند، نمایندگان مناطق ماوراء بحار و همچنین چهره‌هایی از کورس. به گفته‌ی استل یوسوفا، نماینده‌ی مایوت: «لیوت یک واحه در مجلسی است که به شدت دوقطبی شده است. با وجود تفاوت‌ها، ما گروهی برای همزیستی هستیم.»
گرچه اختلاف دیدگاه در میان آنان کم نیست، اما ارزش‌های مشترکی چون عدالت اجتماعی و مالیاتی، تقویت ارزش کار، تمرکز بر مناطق محلی و تمایل به تمرکززدایی، بنیان وحدت این گروه را شکل می‌دهد. از نظر جامعه‌شناختی نیز لیوت ویژگی‌هایی خاص دارد: میانگین سنی بالاتر (۵۷ سال)، بالاترین نسبت مدیران (۸۷٪) و پایین‌ترین سهم زنان در مجلس.
برخلاف احزاب سنتی، لیوت دستور رأی مشخص صادر نمی‌کند. جلسات گروه بر اساس گفت‌وگو و جست‌وجوی نقاط مشترک اداره می‌شود. کنستانس دو پلیشی، نماینده‌ی منطقه‌ی لواره، می‌گوید: «ما خطوط قرمز را بلافاصله ترسیم نمی‌کنیم، ابتدا به دنبال زمینه‌های مشترک می‌گردیم.» لوران پانیفوس، رئیس گروه و سوسیالیست سابق نیز تأکید دارد: «ما شبیه شوراهای شهری هستیم؛ لازم نیست همیشه هم‌نظر باشیم، اما اغلب می‌توانیم برای منافع عمومی قانع شویم.»
بر اساس داده‌های سایت Datan، اگرچه لیوت از نظر آماری یکی از پراکنده‌ترین گروه‌ها در آرای مجلس است، اما میزان انسجام رأی آن‌ها به ۰.۸۵ از ۱ می‌رسد؛ رقمی نزدیک به گروه‌های حزبی منسجم‌تر.
پس از انتخابات پارلمانی ۲۰۲۲ و از دست رفتن اکثریت مطلق دولت مکرون، اهمیت لیوت افزایش یافت. تماس‌های مستقیم وزرا و حتی رئیس‌جمهور با اعضای این گروه بیشتر شد، چرا که هر رأی آن‌ها می‌توانست سرنوشت لوایح کلیدی را تعیین کند. نقطه‌ی اوج نقش‌آفرینی لیوت در جریان بحران اصلاحات بازنشستگی رخ داد، جایی که این گروه با ارائه‌ی یک طرح عدم اعتماد فراملی دولت الیزابت بورن را تا آستانه سقوط برد؛ هرچند این طرح تنها با اختلاف ۹ رأی ناکام ماند. این اقدام باعث شد لیوت برای نخستین بار به عنوان یک نیروی واقعی تهدیدکننده برای «مکرونیسم» شناخته شود.
لیوت گرچه از سوی دولت و احزاب مرکزی مورد توجه است، اما به دلیل استقلال و غیرقابل پیش‌بینی بودن، بارها با انتقاد مواجه شده است. برخی نمایندگان آن‌ها را «متحدانی غیرقابل اعتماد» می‌دانند، زیرا همیشه مواضع روشن یا قابل پیش‌بینی ندارند. در عین حال، آرای این گروه در کمیسیون‌ها که تعادل شکننده‌تری دارند، بسیار حیاتی است. استفان لنورمان، نماینده‌ی سن‌پیر-اِ-میکلون، می‌گوید: «همه به دنبال حمایت ما هستند، اما کسی برای به‌دست آوردن آن تلاش واقعی نمی‌کند. ما رأی خود را مثل یک حزب مطیع نمی‌دهیم.»
یکی از موضوعات حساس اخیر، احتمال کنار گذاشته شدن شارل دو کورسون، یکی از چهره‌های شناخته‌شده‌ی لیوت و گزارشگر کل بودجه، از سمتش در کمیسیون مالی است؛ اقدامی که اگر با حمایت ائتلاف‌های دیگر و حتی با رأی راست افراطی صورت گیرد، می‌تواند به تیرگی روابط بین لیوت و دولت منجر شود. هارولد هوارت هشدار داده: «اگر اولین حرکت بلوک مرکزی در برابر ما معامله با راست افراطی برای حذف دو کورسون باشد، عواقب سختی خواهد داشت.»
با وجود این تنش‌ها، لوران پانیفوس و دیگر اعضای گروه بر این باورند که لیوت الگویی از پارلمان‌گرایی مبتنی بر مسئولیت و سازش کوتاه‌مدت است، الگویی که می‌تواند به کاهش قطبی‌سازی و احیای نقش مجلس در برابر دولت کمک کند.
گروه لیوت، با وجود کوچکی و تنوع داخلی، توانسته جایگاهی بی‌بدیل در معادلات سیاسی فرانسه بیابد. آن‌ها در عین استقلال، نه به طور کامل به دولت می‌پیوندند و نه در جبهه‌ی مخالفان رادیکال قرار می‌گیرد. شاید همین استقلال و انعطاف، رمز قدرت‌شان باشد؛ قدرتی که می‌تواند تا انتخابات ۲۰۲۷ توازن شکننده مجلس فرانسه را حفظ کند.
