بازگشت میشل بارنیه به مجلس ملی؛ وزنه‌ای تازه در صحنه‌ی راست فرانسه
بازگشت میشل بارنیه به مجلس ملی پس از سه دهه، معادلات راست فرانسه را دگرگون کرده و رقابت درون‌حزبی را تشدید می‌کند.
میشل بارنیه، سیاستمدار کهنه‌کار جمهوری‌خواهان (LR) و نخست‌وزیر پیشین فرانسه، با پیروزی در انتخابات میان‌دوره‌ای حوزه‌ی دوم پاریس در ۲۸ سپتامبر، بار دیگر به مجلس ملی راه یافت. او با کسب ۶۲,۶۲ درصد آرا در برابر رقیب سوسیالیست خود، فردریک بردن، پیروزی قاطعی به دست آورد و به پنجاهمین نماینده‌ی جمهوری‌خواهان در پارلمان تبدیل شد. بارنیه در نخستین اظهارات خود از اعتماد رأی‌دهندگان سه منطقه‌ی پنجم، ششم و هفتم قدردانی کرد و وعده داد در مقام جدید، «آزاد و وفادار» در چارچوب خانواده‌ی سیاسی‌اش به همکاری با نیروهای مسئول دیگر ادامه دهد.
این پیروزی در شرایطی رقم خورد که مشارکت انتخاباتی به شکل نگران‌کننده‌ای پایین بود؛ تنها ۲۴ درصد واجدان رأی در دور دوم پای صندوق آمدند. با وجود این، بارنیه موفق شد حتی در منطقه‌ی پنجم که گرایش بیشتری به چپ دارد نیز بر رقیب خود غلبه کند. او جایگزین ژان لوسوک، نماینده‌ی موقت جنبش رنسانس، شد که انتخاباتش به دلیل تخلفات مالی لغو شده بود.
بازگشت بارنیه به پارلمان پس از بیش از سه دهه دوری از کرسی نمایندگی، فصل جدیدی در کارنامه‌ی سیاسی اوست. اگرچه زادگاه سیاسی او در ساووآ بوده است، اما او از سال‌ها پیش در منطقه‌ی هفتم پاریس ساکن است و اکنون به‌عنوان منتخب پایتخت وارد مجلس می‌شود. با این حال، برخی مخالفان، از جمله رشیده داتی، شهردار هفتم و وزیر فرهنگ کنونی، تلاش کرده بودند او را به عنوان یک «نامزد تحمیلی» معرفی کنند. اما با تثبیت نامزدی داتی برای انتخابات شهرداری ۲۰۲۶، مسیر بارنیه برای ورود به مجلس هموار شد.
این موفقیت، برای حزب جمهوری‌خواهان نیز نمادین است؛ چرا که از سال ۲۰۲۲ تاکنون نماینده‌ای در پاریس نداشتند و اکنون بارنیه با تجربه و اعتبار بالای خود، این کمبود را جبران کرده است. برونو روتایو، رئیس حزب، و لوران ووکیه، رئیس گروه پارلمانی جمهوری‌خواهان، نخستین کسانی بودند که پیروزی او را تبریک گفتند.
در حالی‌که بارنیه در ظاهر تأکید دارد قصد تشکیل گروهی مستقل یا ایجاد شکاف درون حزب را ندارد، بسیاری ناظران از هم‌اکنون رقابت پنهان او با لوران ووکیه را برای انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۷ پیش‌بینی می‌کنند. هر دو چهره مدعی رهبری راست سنتی فرانسه هستند و حضور هم‌زمانشان در صحنه می‌تواند به تعادل یا تنش منجر شود. برخی نزدیکان بارنیه او را چهره‌ای وزین و باتجربه می‌دانند که قادر است مانع از یکه‌تازی ووکیه شود؛ در حالی که حامیان ووکیه بر ضرورت وحدت تأکید کرده و احتمال تقابل مستقیم را کم‌رنگ می‌دانند.
خود بارنیه تلاش کرده است از آغاز دوباره‌ی کار پارلمانی‌اش برای نشان دادن اعتدال و عملگرایی استفاده کند. او قصد دارد در کمیسیون امور خارجی مجلس ملی حضور یابد؛ حوزه‌ای که با توجه به تجربه‌اش به عنوان کمیسر اروپایی و مذاکره‌کننده‌ی ارشد برگزیت، می‌تواند نقطه‌ی قوت او باشد. در همین حال، نزدیکی احتمالی او با گروه‌های مخالف دولت – از راست افراطی گرفته تا ائتلاف چپ – موضوعی است که می‌تواند آینده‌ی سیاسی او را پیچیده‌تر سازد.
بازگشت به مجلس برای بارنیه معنای نمادینی هم دارد. او در دسامبر ۲۰۲۴ با رأی عدم اعتماد نمایندگان مجلس ملی، ناچار به کناره‌گیری از مقام نخست‌وزیری شد. اکنون بارنیه دوباره به همان نهادی بازمی‌گردد که سقوط سیاسی‌اش را رقم زده بود. خودش با طنزی تلخ گفته است: «نخست‌وزیری کاری است که هر پنج دقیقه دردسر تازه‌ای برایت دارد، اما نمایندگی هم چندان آرام‌تر نیست.» با وجود تهدید احتمالی انحلال پارلمان، او آمادگی پذیرش این ریسک را دارد.
پیروزی اخیر میشل بارنیه را باید هم نشانه‌ای از بازگشت او به خط مقدم سیاست فرانسه دانست و هم آزمونی برای حزب جمهوری‌خواهان که در سال‌های اخیر با بحران رهبری و افول پایگاه اجتماعی دست‌به‌گریبان بوده است. بارنیه می‌تواند با تجربه و شخصیت خود وزنه‌ای در برابر لوران ووکیه باشد و شاید زمینه‌ساز رقابتی تازه برای انتخابات ۲۰۲۷ گردد. در هر حال، بازگشت او به پارلمان، تنها یک پیروزی انتخاباتی نیست، بلکه نقطه‌ی آغاز احتمالی فصل پایانی، و شاید مهم‌ترین فصل، در کارنامه‌ی سیاسی طولانی اوست.
