اولتیماتوم سوسیالیست‌ها به نخست‌وزیر لکورنو
سوسیالیست‌ها با تهدید استیضاح دولت لکورنو، بر عدالت مالیاتی و وحدت چپ تأکید کردند؛ اما اختلافات بر سر اتحاد با فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر ادامه دارد.
روز شنبه ۲۷ سپتامبر، شهر برام در منطقه‌ی اود صحنه‌ی گردهمایی بزرگ نیروهای چپ فرانسه بود. کارول دلگا، رئیس سوسیالیست منطقه اُکسیتانی، طبق سنت هر ساله، ضیافت سیاسی خود را برگزار کرد و بیش از ۲۵۰۰ نفر را به «دیدارهای چپ» دعوت نمود. فضایی آمیخته با مباحث جدی سیاسی و حال و هوای محلی، از جمله ۲.۴ تُن کاسوله، غذای سنتی جنوب فرانسه. در کنار روشنفکران و فعالان اجتماعی، رهبران احزاب مختلف نیز حضور داشتند. نکته‌ی غافلگیرکننده‌ی امسال، حضور الیویه فور، دبیر اول حزب سوسیالیست بود که معمولاً روابط پرتنشی با دلگا دارد.
نامی که بیش از همه در میان حاضران شنیده می‌شد، سباستین لکورنوی نخست‌وزیر بود. او یک روز قبل در گفت‌وگویی طولانی با روزنامه‌ی لو پاریزین نخستین خطوط کلی سیاست‌های بودجه‌ای خود را معرفی کرده بود. سوسیالیست‌ها که انتظار داشتند نخست‌وزیر دست دوستی به سوی آنان دراز کند تا از رأی عدم اعتمادشان در مجلس جلوگیری شود، با ناامیدی روبه‌رو شدند. هیچ نشانی از مالیات‌های مترقی مانند بازگرداندن مالیات بر ثروت یا اجرای «مالیات زوکمان» دیده نمی‌شد.
کارول دلگا آشکارا ناخرسندی خود را بیان کرد: «این مصاحبه مرا واقعاً ناامید کرد. او کاملاً ناشنوا نسبت به خواسته‌های مردم است.» او امیدوار است دیدار ۳ اکتبر میان سوسیالیست‌ها و نخست‌وزیر، با پیشنهادهایی مشخص درباره‌ی عدالت مالیاتی، دستمزدهای پایین و وضعیت کارگران بی‌ثبات همراه باشد.
واکنش دیگر رهبران سوسیالیست نیز چندان خوش‌بینانه نبود. سباستین ونسینی، رئیس شورای استانی اوت-گارون، با کنایه گفت: «حرف‌هایش کمتر از بایرو خشونت‌آمیز است، اما در عمل یک فاجعه است: ادامه‌ی همان سیاست‌های مکرونی.»
با این حال، دولت کوشید پیام متفاوتی برساند. مشاوران ماتینیون تأکید کردند که سخنان نخست‌وزیر را باید «پایه‌ای برای مذاکره» دانست و نه برنامه‌ی نهایی. اولیویه فور هم اعلام کرد که پیش از تصمیم‌گیری درباره‌ی استیضاح دولت، باید «نسخه‌ی کامل بودجه» را دید. با این وجود، او هشدار داد که اگر مطالبات سوسیالیست‌ها نادیده گرفته شود، رأی به عدم اعتماد قطعی خواهد بود.
این گردهمایی، فراتر از بحث‌های اقتصادی، صحنه‌ی تازه‌ای برای مناقشه دیرینه بر سر اتحاد نیروهای چپ بود. کارول دلگا توانست رهبرانی چون رافائل گلوکسمان، مارین توند‌لیه، گیوم لاکروا، و نیز الیویه فور را گرد آورد. هرچند غیبت ژان-لوک ملانشون و حزب «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» (LFI) آشکار بود، اما نام او و جایگاهش در معادلات ۲۰۲۷ همچنان محور بحث‌ها باقی ماند.
گلوکسمان که نماینده‌ی پارلمان اروپا از حزب «مکان عمومی» است، قاطعانه با ایده‌ی برگزاری انتخابات درون‌حزبی (پریمر) که شامل ملانشون شود مخالفت کرد: «این یعنی پذیرفته‌ایم اگر او برنده شد، از او حمایت کنیم. ما نه ارزش‌های مشترکی داریم، نه دیدگاه مشابهی درباره‌ی اروپا و جهان. این تفاوت‌ها باید در دموکراسی بازتاب یابد.»
مارین توند‌لیه، دبیر ملی سبزها، موضعی کاملاً متفاوت داشت. او تأکید کرد که نمی‌توان اعضای حزب فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر را حذف کرد، چرا که خود ملانشون از هم‌اکنون اعلام کرده است در انتخابات ۲۰۲۷ نامزد خواهد شد. به باور او، خطر اصلی پیروزی مارین لوپن است و بدون اتحاد گسترده‌ی چپ، از جمله با مشارکت فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر، شکست راست افراطی ناممکن خواهد بود. او خطاب به مخالفان انتخابات درون‌حزبی گفت: «من راه دیگری جز برگزاری انتخابات مقدماتی درون جبهه‌ی چپ نمی‌بینم. اگر می‌خواهیم مانع افراطی‌ها شویم، باید همه کنار هم قرار گیریم.»
در پس این مجادلات، پرسشی جدی‌تر برای چپ فرانسه باقی می‌ماند: آیا قادر است بر اختلافات ایدئولوژیک فائق آید و برنامه‌ای مشترک در برابر راست افراطی ارائه دهد؟ نخست‌وزیر لکورنو، با اصرار بر ادامه‌ی سیاست‌های مکرونی، ظاهراً در صدد ایجاد شکاف عمیق‌تر میان اپوزیسیون چپ است. در مقابل، سوسیالیست‌ها تهدید می‌کنند که در صورت بی‌اعتنایی به عدالت اجتماعی، از ابزار پارلمانی خود برای سرنگونی دولت استفاده خواهند کرد.
این گردهمایی در برام، هم یادآور شکاف‌های درونی چپ و هم نشانه‌ای از نیاز مبرم به وحدت بود. اختلاف بر سر مالیات‌ها، بودجه و شیوه‌ی مقابله با نابرابری، در کنار مسئله‌ی حساس اتحاد یا عدم اتحاد با اعضای فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر، تصویری از چپی را نشان می‌دهد که میان امید به بازگشت به قدرت و خطر حذف شدن از معادلات سیاسی سرگردان است.
