لکورنو و چالش بازنشستگی در فرانسه
نخست‌وزیر جدید فرانسه، سباستین لکورنو، با بازگشایی پرونده‌ی بازنشستگی و مذاکره بر سر مالیات ثروتمندان، در پی عبور از بحران سیاسی است.
با سقوط دولت فرانسوا بایرو و بن‌بست سیاسی در مجلس ملی، امانوئل مکرون روز سه‌شنبه ۹ سپتامبر، سباستین لکورنو را به عنوان نخست‌وزیر جدید منصوب کرد. او هفتمین نخست‌وزیر فرانسه از سال ۲۰۱۷ تاکنون است؛ آماری که خود نشان‌دهنده‌ی شدت بحران سیاسی در پاریس است. مراسم انتقال قدرت در هتل ماتینیون در حالی برگزار شد که همزمان پلیس در خیابان‌های پایتخت با معترضان جنبش «همه‌چیز را مسدود کنیم» درگیر بود.
لکورنو در نخستین سخنرانی کوتاه خود ضمن تمجید از «شجاعت فوق‌العاده»ی بایرو، به سرعت مسیر خود را جدا کرد و وعده داد که «گسست‌هایی نه فقط در شیوه و روش، بلکه در اساس سیاست‌ها» ایجاد خواهد کرد. اطرافیان مکرون نیز تأکید کردند که این تغییر بیشتر «جدایی از بایرو» است تا «جدایی از رئیس‌جمهور». از نگاه کاخ الیزه، شکست‌های پی‌درپی نخست‌وزیران پیشین در جلب اکثریت پارلمانی، درس مهمی بوده و دولت ناگزیر است راهی خلاقانه‌تر برای ایجاد همگرایی سیاسی بیابد.
لکورنو نخستین گام را با دیدار با رهبران احزاب «بلوک مشترک» برداشت؛ از جمله گابریل آتال (رنسانس)، ادوار فیلیپ (افق‌ها)، مارک فزنو (مودم) و برونو روتایو (جمهوری‌خواهان). هدف او تثبیت پایگاه مشترک حاکمیت و سپس مذاکره با احزاب مخالف است. در این نشست، روتایو دو امتیاز مهم داد: صرف‌نظر از طرح «سال سفید» برای توقف هزینه‌های عمومی و کنار گذاشتن ایده‌ی «کمک اجتماعی واحد». این انعطاف از سوی راست‌گرایان نشانه‌ای از تمایل به دستیابی به «قرارداد حکومتی» بود. لکورنو برخلاف بایرو که ارتباط ضعیفی با هم‌پیمانان داشت، قصد دارد نقش «هماهنگ‌کننده‌ی اکثریت» را فعالانه ایفا کند.
با این حال، چالش اصلی او در برابر حزب سوسیالیست قرار دارد. برای تصویب بودجه‌ی ۲۰۲۶، لکورنو باید حداقل از رأی استیضاح سوسیالیست‌ها جلوگیری کند. تجربه‌ی سال گذشته نشان داد که با بازگشایی پرونده‌ی اصلاحات بازنشستگی می‌توان رضایت نسبی آنان را جلب کرد. بایرو در ژانویه ی۲۰۲۵ با تشکیل «نشست محرمانه‌ی بازنشستگی» موفق شد بودجه را از سد مجلس تصویب کند. هرچند مذاکرات چهارماهه نهایتاً بر سر موضوع سختی کار به بن‌بست رسید، اما لکورنو بر این باور است که توافق میان کارفرمایان و اتحادیه‌ها دست‌یافتنی است. او بلافاصله تماس‌هایی با فدریک سوئیو (نیروی کارگری)، پاتریک مارتن (مدف)، و ماریلیز لئون (کنفدراسیون دموکراتیک کار) برقرار کرد و تلاش کرد با سوفی بینه از کنفدراسیون عمومی کار نیز ارتباط بگیرد.
با این همه، حزب سوسیالیست فراتر از اصلاح بازنشستگی، طرحی برای اعمال «مالیات زوکمن» بر ثروتمندان بزرگ ارائه کرده است. بوریس والو، رئیس فراکسیون سوسیالیست‌ها، آشکارا اعلام کرده: «باید برای شما هزینه‌بر باشد.» این مطالبه آشکارا خط قرمزی برای جناح مرکزی دولت محسوب می‌شود. پرسش اصلی این است که تا کجا لکورنو و مکرون حاضر به پیشروی در حوزه‌ی مالیات هستند. یک مشاور نزدیک رئیس‌جمهور تأکید می‌کند که «مکرون مالیات را تابو نمی‌داند» و آزادی عمل را به نخست‌وزیر واگذار کرده، به شرط آنکه به جذابیت سرمایه‌گذاری و توان تولیدی کشور لطمه‌ای وارد نشود.
این شرایط نشان می‌دهد که راه لکورنو بسیار باریک است. او باید در زمانی کوتاه دولتی تازه تشکیل دهد و بودجه را تا موعد قانونی به تصویب برساند. اطرافیانش می‌گویند نخست‌وزیر تازه‌کار تلاش دارد با «فروتنی» و «ساده‌زیستی» سبک جدیدی در مدیریت نشان دهد. او در همان روز نخست بر لزوم کاهش تنش‌ها تأکید کرد و گفت کشور نیازمند بازگشت آرامش است.
خود مکرون که در اوج نارضایتی عمومی قرار دارد، پس از سقوط دولت بایرو از سخنرانی مستقیم خطاب به مردم منصرف شد. او حتی برنامه‌ی حضور در یک نمایش هنرهای رزمی در پاریس را لغو کرد، چرا که مشاوران بیم داشتند در فضایی ملتهب با واکنش منفی روبه‌رو شود.
فرانسه در شرایطی حساس به سر می‌برد: بحران سیاسی، فشارهای اجتماعی و اختلافات اقتصادی همه دست به دست هم داده‌اند تا هر نخست‌وزیر جدیدی با آزمونی دشوار روبه‌رو شود. لکورنو با گشودن دوباره‌ی پرونده‌ی بازنشستگی و طرح‌های مالیاتی، سعی دارد اکثریتی شکننده را گرد هم آورد. اما اینکه او بتواند از دام استیضاح سوسیالیست‌ها بگریزد و برای مکرون ثباتی نسبی فراهم کند، پرسشی است که تنها ماه‌های آینده پاسخ آن را روشن خواهد کرد.
