همه چیز را مسدود کنیم: «کارنامه‌ی فعالان چپ رادیکال»
تحقیق آنتوان بریستیل، پژوهشگر علوم سیاسی و مدیر رصدخانه‌ی افکار عمومی بنیاد ژان ژورس، نمایی از فعالان چپ رادیکال جنبش «مسدود کنیم» ارائه می‌دهد: جوان، تحصیل‌کرده، سیاسی و بی‌اعتماد به احزاب.
آنتوان بریستیل، پژوهشگر علوم سیاسی و مدیر رصدخانه‌ی افکار عمومی بنیاد ژان ژورس، در مصاحبه‌ای با لوموند درباره‌ی هواداران جنبش « همه چیز را مسدود کنیم» انجام داده است. او بین ۱۵ تا ۲۳ اوت، پرسشنامه‌ای در گروه‌های آنلاین این جنبش توزیع کرد و با جمع‌آوری ۱۰۸۹ پاسخ، تصویری روشن از ویژگی‌های جمعیتی و سیاسی شرکت‌کنندگان ارائه داد. برخلاف جنبش «جلیقه‌زردها»، شرکت‌کنندگان کمتر تجربه‌ی محرومیت اقتصادی را دارند و بیشتر با گرایش قوی چپ و انگیزه‌ی مشارکت برای دیگران مشخص می‌شوند.
در ابتدا، این جنبش که در ژوئیه معرفی شد، به‌عنوان مجموعه‌ای پراکنده و ناهمگن با ترکیبی از تأثیرات حاکمیت‌طلبانه و پیام‌های چپ‌گرا توصیف می‌شد. پس از بررسی‌ها، آقای بریستیل توضیح می‌دهد که این جنبش در واقع بسیار متفاوت با «جلیقه‌زردها»ی ۲۰۱۹ است و بیشتر نماینده‌ی فعالان کلاسیک چپ رادیکال است. تقریباً ۷۰٪ پاسخ‌دهندگان در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۲ به ژان-لوک ملانشون رأی داده‌اند و ۱۰٪ به فیلیپ پوتو از حزب ضدسرمایه‌داری نوین. از نظر تعیین موقعیت سیاسی از چپ به راست در مقیاس ۰ تا ۱۰، ۸۶٪ خود را بسیار چپ، بین ۰ تا ۲، معرفی کرده‌اند. این ارقام نشان‌دهنده‌ی ساختاری تقریباً منحصراً مبتنی بر هواداران چپ رادیکال است. مطالبات این گروه – مبارزه با نابرابری، محیط‌زیست و قدرت خرید – نیز با این گرایش همخوانی دارد و دغدغه‌های هویتی و امنیتی تقریباً غایب هستند.
از نظر جامعه‌شناسی نیز تفاوت قابل توجهی وجود دارد. تنها ۲۷٪ پاسخ‌دهندگان در ۲۰۱۹ عضو «جلیقه‌زردها» بوده‌اند، در حالی که اکثریت بزرگ (۶۱٪) از خارج از حرکت از آن حمایت کرده‌اند. برخلاف تنوع جمعیتی جنبش جلیقه‌زردها، اعضای جنبش «همه چیز را مسدود کنیم» جوان‌تر، تحصیل‌کرده‌تر و بهتر در جامعه ادغام شده‌اند. از نظر جنسیت، ۵۶٪ مرد هستند و بیشتر در شهرها و شهرک‌های کوچک و متوسط حضور دارند تا کلان‌شهرها. کارگران و بازنشستگان، گروه‌های مرکزی «جلیقه‌زردها»، کمتر حضور دارند و در عوض مدیران، دانشجویان و افراد غیرشاغل نمایندگی بیشتری دارند. اگرچه حدود ۲۰٪ درآمد ماهانه‌ی کمتر از ۱۲۵۰ یورو دارند، بخش عمده با درآمد ۱۲۵۱ تا ۲۰۰۰ یورو هستند، که نشان‌دهنده‌ی انگیزه‌ی بیشتر سیاسی و تمایل به مشارکت «برای دیگران» است تا تجربه‌ی محرومیت اقتصادی.
با وجود گرایش سیاسی قوی، اعضای این جنبش مشابه «جلیقه‌زردها» نسبت به نهادهای سیاسی بی‌اعتمادند. بریستیل می‌گوید: «افرادی که به من پاسخ دادند، اعتماد عمیقی به احزاب ندارند و از هر وسیله‌ای برای پیشبرد اهداف خود استفاده می‌کنند، چه رأی دادن و چه اقدامات مستقیم مانند اعتراض، اعتصاب یا ایجاد نهادهای دموکراتیک مستقیم». مخالفت شدید با امانوئل مکرون و نخست‌وزیر دیده می‌شود و برخی حتی خواستار تغییر کامل نظام هستند.
از نظر عملی، نحوه‌ی فعالیت این جنبش هنوز مبهم است. بسیاری هنگام سؤال «در روز دهم چه خواهید کرد؟» پاسخ می‌دهند «نمی‌دانم، بعداً تصمیم می‌گیرم». برخی ممکن است در خانه بمانند و اینترنت خود را قطع کنند، در حالی که بخش قابل توجهی (۴۴٪) خشونت را به‌عنوان روش مشروع اقدام می‌دانند. حرکت جمعی هنوز عمدتاً مجازی است، اگرچه تلاش‌هایی برای سازمان‌دهی وجود دارد. برخی فعالان با تجربه‌تر و پیشرفته‌تر در مبارزه، به‌طور طبیعی به رهبران گروه تبدیل می‌شوند.
با وجود نزدیکی ایدئولوژیک، این جنبش سعی دارد خودمختاری خود را حفظ کند. حتی اعلام حمایت ژان-لوک ملانشون در ۲۲ اوت تغییری در جمعیت پاسخ‌دهندگان ایجاد نکرد، زیرا گرایش‌های ایدئولوژیک پیش از آن وجود داشته است.
آینده‌ی این جنبش هنوز قابل تغییر است، اما مطمئناً در سپتامبر، هم‌زمان با روز ۸ سپتامبر و تحرکات سندیکایی ۱۸ سپتامبر، نقش مهمی خواهد داشت. با این حال، بعید است که تأثیر آن به اندازه‌ی جنبش فراگیر «جلیقه‌زردها» باشد، زیرا از نظر سیاسی بسیار متمرکز و محدود است.
