همگرایی در اعتراض علیه سیاست‌های بودجه‌ای بایرو
جنبش اعتراضی «Bloquons tout» که برای ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی شده، به سرعت به نقطه کانونی سیاست فرانسه تبدیل شده است. این حرکت، با الهام از جنبش «جلیقه‌زردها»، از دل شبکه‌های اجتماعی سربرآورده و در زمان کوتاهی حمایت نیروهای اصلی چپ، از جمله LFI، سبزها و کمونیست‌ها را به دست آورده است.
جنبش «Bloquons tout» (همه چیز را ببندیم) که از ژوئیه ۲۰۲۵ شکل گرفت، پاسخی مردمی و خودجوش به برنامه‌های سختگیرانه دولت برای اعمال صرفه‌جویی‌های سنگین ، به ویژه حذف دو روز تعطیل رسمی و کاهش سرمایه‌گذاری در حوزه‌های اجتماعی ، است.
ساختار این جنبش غیرساختاریافته و غیرحزبی است و از دل شبکه‌های اجتماعی پدید آمده است. مدل سازمانی که یادآور حرکت گسترده «جلیقه‌زردها» در سال‌های ۲۰۱۸–۲۰۱۹ است.
اولین گروه سیاسی که آشکارا از جنبش حمایت کرد فرانسه تسلیم ناپذیر La France insoumise (LFI) بود. این حزب چپ تندرو در متنی منتشرشده در La Tribune Dimanche در ۱۶ اوت، از رئیس‌جمهور فرانسه خواست پاسخ‌گوی سیاست های خود باشد و مسیر خود را تغییر دهد و در عین حال، طرفداران خودش رو به بسیج سیاسی و اجتماعی برای مقابله با دولت فرانسوا بایرو نخست وزیر فرانسه فراخواند.
در ادامه اکولوژیست‌ها به رهبری مارین توندولیه نیز وارد میدان شدند و با تأکید بر اهمیت جنبش‌های مردمی پرقدرت از این جنبش حمایت کردند. جالب اینجاست که او ضمن دعوت به پشتیبانی، متذکر شد که نباید این حرکت تبدیل به رقابت پرچمی یا دستاویزی برای برخی گروه‌ها شود.
پس از آن حزب کمونیست فرانسه (PCF) نیز در بیانیه‌ای که در کنفرانس تابستانه‌اش در مون‌پلیه منتشر شد تأیید کرد در تمام ابتکارات اعتراضی، از جمله آنچه برای ۱۰ سپتامبر برنامه‌ریزی شده، مشارکت خواهد داشت.
در مقابل، حزب سوسیالیست (PS) موضع محتاط‌تری گرفتم. کلوئه ریدر سخنگوی حزب، در گفتگو با Franceinfo گفت آن‌ها این جنبش را با «علاقه زیاد» پیگیری می‌کنند، اگرچه انگیزه‌ها و روش‌ها را هنوز مبهم می‌دانند.
کارشناسان سیاسی نگرانند این جنبش نیز همان راهی را برود که در سال ۲۰۱۸–۲۰۱۹ پیموده شد؛ یعنی مردمی شدن خودجوش، بی‌اعتمادی به دستگاه سیاسی، و فقدان نمایندگی رسمی. همانند زمان جلیقه زردها اکنون نیز احزاب چپ بدون تعلل وارد عمل شدند، اما همچنان فضای اجتماعی نیازمند پاسخ روشن‌تری است.
جنبش Bloquons tout نشان‌دهنده عمق نارضایتی اجتماعی در برابر سیاست‌های سختگیرانه بودجه‌ای است. آنچه جالب است، سرعت واکنش گروه‌های چپ است؛ از LFI گرفته تا اکولوژیست‌ها و PCF، همه به نوعی وارد شبکه حمایت شده‌اند. این همگرایی شاید نماد یک همگرایی جدید در چپ فرانسه باشد که می تواند انتخابات آتی ریاست جمهوری را تحت تاثیر قرار دهد.
