سکوت پرهزینه: انفعال دیپلماتیک فرانسه در قبال نسل‌کشی در غزه
فرانسه با وجود محکومیت لفظی حملات اسرائیل به غزه، هیچ اقدام عملی جدی برای توقف کشتار غیرنظامیان انجام نداده است.
در حالی که جنگ غزه روزبه‌روز ابعاد فاجعه‌بارتری می‌یابد، واکنش فرانسه به کشتار غیرنظامیان فلسطینی همچنان در حد اعتراضات لفظی باقی مانده است؛ اعتراضاتی که نه تنها تغییری در سیاست‌های منجر به نسل‌کشی اسرائیل ایجاد نکرده، بلکه از سوی برخی تحلیل‌گران به‌عنوان نوعی «تسلیم ناگفته» تعبیر می‌شود.
در تازه‌ترین اظهار نظر، ژان-نوئل بارو، وزیر امور خارجه‌ی فرانسه، حمله‌ی زمینی ارتش رژیم صهیونیستی به دیرالبلح در مرکز غزه را «اسفبار» خواند و از سوء‌استفاده این رژیم از کمک‌های بشردوستانه از طریق «بنیاد انسان‌دوستانه‌ی غزه» به شدت انتقاد کرد. او اعلام کرد که در جریان این اقدامات، نزدیک به ۹۰۰ نفر تنها برای گرفتن یک کیسه آرد در صف غذا کشته شدند.
بارو خواستار دسترسی آزاد رسانه‌های مستقل به غزه شد تا بتوانند واقعیت‌ها را مستند کنند. این درخواست در حالی مطرح شد که خبرگزاری فرانسه (AFP) نسبت به وضعیت وخیم خبرنگاران محلی‌اش در غزه هشدار داد؛ خبرنگارانی که دیگر نه با گلوله، بلکه با قحطی تهدید می‌شوند.
از نوامبر ۲۰۲۳، فرانسه خواستار آتش‌بس در غزه شده است، اما این درخواست‌ها تا کنون با بی‌توجهی رژیم صهیونیستی مواجه بوده است. اگرچه امانوئل مکرون گاهی با عباراتی چون «مایه‌ی ننگ» به اقدامات اسرائیل واکنش نشان داده، اما این انتقادات نتوانسته مانع تداوم سیاست پاکسازی قومی در غزه شود.
فرانسه همچنان بر اهمیت دیپلماسی تاکید دارد، اما در عمل، اقدام مشخصی برای متوقف‌سازی جنایات صورت نگرفته است. اتحادیه‌ی اروپا نیز، با وجود تلاش‌های فرانسه، نتوانست حتی توافق‌نامه‌ی تجاری با اسرائیل را مورد بازنگری قرار دهد. تنها اقدام مشخص، تحریم ۲۸ شهرک‌نشین افراطی توسط فرانسه در فوریه‌ی ۲۰۲۴ بود که فاقد تأثیر ملموس بین‌المللی تلقی شد.
بسیاری از دیپلمات‌های فرانسوی اکنون به نوعی «تسلیم» در برابر نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، بنیامین نتانیاهو، دچار شده‌اند. به‌زعم برخی، تنها دونالد ترامپ قادر به توقف او است؛ تحلیلی که هم غیردقیق است و هم فاقد راه‌حل‌های عملی. حتی اگر نتانیاهو کنار برود، حمایت گسترده‌ی جامعه‌ی اسرائیلی از پاکسازی فلسطینی‌ها، مشکل را ریشه‌ای‌تر می‌نمایاند.
کارشناسان معتقدند که فرانسه می‌تواند اقدامات مستقل و مؤثری انجام دهد: بستن حریم هوایی خود به روی هواپیماهای حامل تسلیحات برای اسرائیل، ممانعت از پهلوگیری کشتی‌های حامل تجهیزات نظامی در بنادر، ممنوعیت ورود افراد تحت پیگرد دادگاه کیفری بین‌المللی مانند نتانیاهو به خاک فرانسه، و تحریم کامل کالاهای تولیدی در شهرک‌های صهیونیستی.
به گفته‌ی او، «هیچ‌کاری نکردن» باعث فرسایش اعتبار نهادهایی می‌شود که فرانسه و اروپا بر پایه آن‌ها استوارند. در همین راستا، انجمن «وکلای عدالت برای خاورمیانه» از دادگاه کیفری بین‌المللی خواسته تا نقش مقام‌های فرانسوی در همدستی با جنایات اسرائیل را بررسی کند.
فرانسه ادعا می‌کند در تلاش است تا با حفظ مسیر دیپلماتیک، به راه‌حلی بلندمدت دست یابد. در کنفرانسی که قرار است ۲۸ و ۲۹ ژوئیه در نیویورک برگزار شود، وزیر خارجه فرانسه اعلام خواهد کرد که امانوئل مکرون قصد دارد دولت فلسطین را به رسمیت بشناسد؛ تصمیمی که انتظار می‌رود در سپتامبر و در حاشیه‌ی مجمع عمومی سازمان ملل به‌طور رسمی اعلام شود.
این اقدام اگرچه عمدتاً نمادین است، اما می‌تواند پیامدهای حقوقی نیز در پی داشته باشد. با این حال، بسیاری معتقدند که چنین تصمیمی دیر شده است. کارشناسان با هشدار به مکرون گفتند که اگر باز هم صبر کنید، آنچه در نهایت به رسمیت می‌شناسید، یک گورستان خواهد بود.
