تنش میان سبزها و متحدان چپ‌گرای‌شان پیش از انتخابات ۲۰۲۶
جاه‌طلبی‌های محلی سبزها و سوسیالیست‌ها، اتحاد چپ فرانسه را پیش از انتخابات‌های ۲۰۲۶ و ۲۰۲۷ با تهدید جدی مواجه کرده است.
در حالی‌که احزاب چپ فرانسه به دنبال اتحاد در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۷ هستند، رقابت‌های زودهنگام در سطح محلی، به‌ویژه میان حزب سبزها و سوسیالیست‌ها، شکاف‌هایی جدی در صفوف چپ به وجود آورده است. جاه‌طلبی‌های انتخاباتی برخی احزاب در شهرهایی که توسط متحدانشان اداره می‌شود، تنش‌ها را افزایش داده و چشم‌انداز اتحاد نهایی را تهدید می‌کند.
در میانه‌ی این تنش‌ها، شهر مون‌پلیه قرار دارد؛ جایی که شهردار سوسیالیست، میشائل دلافوس، با حملاتی از سوی نیروهای محلی حزب فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر (LFI) مواجه است. این تنش‌ها با ورود سبزها به میدان و ائتلاف‌شان با شاخه‌ی محلی حزب «لَپرِ» (متشکل از جداشدگان حزب فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر مانند کلمنتین اوتن و الکسیس کوربی‌یر) شدت یافته است. این جریان‌ها هم‌اکنون به دنبال کنار زدن دلافوس از شهرداری هستند.
سوسیالیست‌ها این حرکت را اعلام جنگ تلقی کرده‌اند. چهره‌هایی مانند کارول دلگا و نیکولا مایر-روسینیول از جناح منتقد اتحاد چپ در حزب سوسیالیست، با انتشار بیانیه‌هایی از دلافوس حمایت کرده‌اند. حتی حامیان اتحاد، مانند پیر ژووه از جناح نزدیک به اولیویه فور، نسبت به رویکرد تخریبی برخی گروه‌های چپ هشدار داده‌اند. ژووه هشدار داده که «اگر بخواهیم در ۲۰۲۷ نامزدی واحد داشته باشیم، باید در انتخابات ۲۰۲۶ نیز رویکردی همسو در پیش گیریم.»
در مقابل، سبزها بر استقلال تصمیم‌گیری در سطح محلی تأکید دارند. از دید آن‌ها، ساختار حزبی باید غیرمتمرکز و فدرالیستی باشد و تصمیم‌گیری درباره‌ی نامزدها و ائتلاف‌ها در سطح محلی انجام گیرد. آییسا گلمی، معاون دبیرکل حزب سبزها، می‌گوید: «دیدگاه ما ژاکوبنی نیست، بلکه فدرالیستی است. هرجا که سطح ملی بتواند به تشکیل ائتلاف‌ها کمک کند، مداخله خواهیم کرد، اما تصمیم نهایی با محلی‌هاست.»
این نگاه فدرالیستی اما باعث خشم سوسیالیست‌ها شده که معتقدند سبزها پس از تصاحب شهرداری‌های مهم – با حمایت دیگر احزاب چپ – اکنون می‌خواهند قواعد بازی را تغییر دهند. لوک بروسسی، رئیس شورای ملی حزب سوسیالیست، می‌گوید: «قاعده‌ی «مال ما مال ماست و مال شما قابل مذاکره» دیگر پذیرفتنی نیست.»
شهرهای دیگری مانند پاریس و لیل نیز به صحنه‌های احتمالی درگیری میان چپ‌ها بدل شده است. در پاریس، داوید بلیار از سبزها در نظرسنجی‌ها عملکرد خوبی دارد. در لیل، استفان بالی، که در ۲۰۲۰ تنها با چند ده رأی اختلاف از مارتین اوبری شکست خورد، بار دیگر برای شهرداری تلاش می‌کند. در چنین شهرهایی که خطر حذف چپ در دور نخست پایین است، سبزها و سوسیالیست‌ها تأکید دارند که باید دست‌کم در دور دوم متحد شوند تا با راست و راست افراطی مقابله کنند.
اما موضوع فقط تاکتیک‌های انتخاباتی نیست. در مون‌پلیه، سبزها شهردار فعلی را به مواضع سیاسی تند و اختلافات جدی متهم می‌کنند. به‌ویژه، امضای دلافوس پای بیانیه‌ای علیه استفاده از واژه‌ی «اسلام‌هراسی» باعث نارضایتی اکولوژیست‌ها شده است. در مقابل، سوسیالیست‌ها نیز در برخی شهرها، مانند استراسبورگ، نامزدهایی را در برابر شهرداران اکولوژیست معرفی کرده‌اند.
با این حال، آییسا گلمی ترجیح می‌دهد بر موارد موفق اتحاد تأکید کند: «در ۸۵ تا ۹۰ درصد موارد، چپ به‌طور متحد وارد رقابت‌ها می‌شود.» اما همین ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد اختلاف‌برانگیز، خطر شکاف عمیق‌تر را به‌ویژه پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری افزایش می‌دهد.
اگر چپ فرانسه می‌خواهد در برابر جریان‌های راست‌گرا و افراطی در سال ۲۰۲۷ موفق ظاهر شود، باید پیش از آن، به‌ویژه در انتخابات شهرداری‌های ۲۰۲۶، تنش‌های درونی‌اش را مدیریت و از رقابت‌های فرسایشی درون‌جناحی پرهیز کند. تجربه‌ی ائتلاف در سال‌های اخیر نشان داده که موفقیت انتخاباتی نه فقط حاصل برنامه‌ی مشترک، بلکه محصول هماهنگی عملی و سیاسی در همه‌ی سطوح است.
