آزادی جورج عبدالله، نماد مقاومت در برابر فرانسه و صهیونیسم
آزادی جورج عبدالله پس از چهل سال، رسوایی اخلاقی فرانسه و پیروزی سیاسی برای مقاومت ضدصهیونیستی و عدالت‌طلبانه است.
پس از بیش از چهار دهه حبس، جورج ابراهیم عبدالله، مبارز لبنانی و فعال مقاومت ضدصهیونیستی، بالاخره از زندان‌های فرانسه آزاد شد. دادگاه استیناف پاریس، در حکمی غیرعلنی، آزادی مشروط او را صادر و تصمیم به اخراج او به سوی لبنان گرفت. این حکم قرار است ۲۵ ژوئیه اجرا شود. این چریک کهنه‌کار، ۷۴ ساله، از سال ۱۹۸۴ در بازداشت به‌سر می‌برد و از سال ۱۹۹۹ مشمول آزادی مشروط بوده است، اما دولت‌های فرانسه – تحت فشار ایالات متحده و رژیم صهیونیستی – با آزادی‌اش مخالفت کرده بودند.
عبدالله عضو سازمان «فرقه‌های مسلح انقلابی لبنان» (FARL) بود و به اتهام مشارکت در قتل دو دیپلمات نظامی آمریکایی و اسرائیلی در پاریس در سال ۱۹۸۲ به حبس ابد محکوم شد. هرچند او بارها بی‌گناهی خود را در ارتکاب مستقیم این حملات اعلام کرد، اما مسئولیت سیاسی عملیات را برعهده گرفت و از آن به‌عنوان «عملی مشروع در برابر اشغالگری اسرائیل و سلطه‌طلبی آمریکا» یاد کرد.
فرانسه، با نقض مکرر اصول حقوق بشر، آزادی عبدالله را بیش از ۲۰ سال به تأخیر انداخت. در سال‌های مختلف، هرگاه دادگاه‌های کیفری آزادی او را ممکن دانستند، دولت‌های وقت فرانسه – به‌ویژه در سال ۲۰۱۳ – به بهانه‌ی عدم اخراج او به لبنان، مانع اجرای احکام شدند.
عبدالله نه تنها از دید بسیاری از ملت‌های عربی و جنبش‌های آزادی‌خواه، نماد مقاومت ضدصهیونیستی و ضدامپریالیستی است، بلکه شخصیت او به پایداری در برابر دستگاه امنیتی فرانسه و پروژه‌های فشار غرب بر جنبش‌های رهایی‌بخش شناخته می‌شود.
در نوامبر ۲۰۲۴، قاضیان دادگاه اجرای مجازات‌ها اعلام کردند که ادامه‌ی حبس عبدالله «نامتناسب» با جرم انتسابی است و نگه‌داشتن او در زندان، خود منشأ آشوب اجتماعی است؛ چراکه تجمعات اعتراضی متعددی طی سال‌ها برای حمایت از او برگزار شده است. در تصمیمی بی‌سابقه، دادگاه تأکید کرد که عبدالله «هیچ تهدیدی برای نظم عمومی» ندارد و بلکه ادامه‌ی بازداشت اوست که تهدیدآمیز است.
با این حال، دادستانی ملی ضدتروریسم فرانسه، تحت فشار آمریکا و رژیم صهیونیستی، با حکم مخالفت کرد و خواستار نشان دادن «توبه» و پرداخت غرامت شد؛ شروطی که عبدالله به‌عنوان یک زندانی سیاسی آن را رد کرد. او حاضر نشد «مقاومت در برابر اشغالگران» را «جنایت» بخواند. وکیل او، ژان-لوئی شالانسه، در دفاعیه‌ای تند، اعلام کرد: «یا او را آزاد کنید، یا صریح بگویید که به اعدام محکومش می‌کنید.»
آزادی عبدالله نه حاصل سیستم قضایی فرانسه، بلکه نتیجه‌ی چهار دهه مقاومت شخصی، فشار جنبش‌های آزادی‌خواه درون و بیرون اروپا، و افشای نفاق حقوق بشری غرب است. فرانسه با عملکرد خود در این پرونده، نشان داد که دستگاه قضایی‌اش به شدت تحت سلطه‌ی اراده‌های سیاسی واشنگتن و تل‌آویو قرار دارد.
عبدالله در سلولش در لانمزان، با کتاب‌ها، پرچم‌ها، و تصویر چه‌گوارا، چهل سال مقاومت خاموش کرد؛ اکنون اما به زادگاهش القبیات در شمال لبنان بازمی‌گردد تا روزهای پایانی عمر را در سرزمینی بگذراند که همیشه در قلب آرمانش بود: لبنان، در کنار فلسطین، ایستاده در برابر اشغالگران.
