نبردی نفس‌گیر برای رهبری حزب سوسیالیست؛ نقش کلیدی بوریس والو
رقابت تنگاتنگ میان فور و میه-روسینیول، بوریس والو را به مهره‌ای کلیدی در آینده‌ی حزب سوسیالیست فرانسه تبدیل کرده است.
حزب سوسیالیست فرانسه، با وجود از دست دادن جایگاه تاریخی خود در فضای سیاسی این کشور، هنوز هم در برگزاری کنگره‌هایی پر از تعلیق مهارت دارد. کنگره‌ی هشتاد و یکم این حزب که با رأی‌گیری درباره‌ی «متن‌های جهت‌گیری سیاسی» آغاز شد، صحنه‌ی رقابتی تنگاتنگ میان اولیویه فور، دبیرکل کنونی حزب، و نیکلا میه-روسینیول، شهردار روآن بود؛ رقابتی که حالا در دور دوم با چشم‌اندازهایی تازه و چالشی متفاوت پی گرفته می‌شود.
در این رأی‌گیری که بیش از ۲۳ هزار نفر در آن شرکت کردند، فور و میه-روسینیول هر دو حدود ۴۱ درصد آراء را کسب کردند و بوریس والو، رئیس محبوب فراکسیون سوسیالیست‌ها در مجمع ملی، با ۱۸ درصد در رتبه‌ی سوم قرار گرفت. گرچه این نتیجه برای والو یک شکست انتخاباتی محسوب می‌شود، اما جایگاه او به‌عنوان تعیین‌کننده‌ی نتیجه‌ی نهایی، او را به پدیده‌ی این رقابت تبدیل کرده است.
در حالی‌که در کنگره‌ی مارسی در سال ۲۰۲۱، جدال اصلی بر سر روابط حزب با اتحاد چپ‌گرای «نوپس» و حزب «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» به رهبری ژان-لوک ملانشون بود، اکنون تمرکز اصلی بر چگونگی ورود حزب سوسیالیست به انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۷ است. فور خواستار اجماعی چپ‌گرایانه حول یک نامزد مشترک (غیر از ملانشون) است، در حالی‌که میه-روسینیول بر لزوم ارائه‌ی یک گزینه‌ی مستقل سوسیال‌دموکرات تأکید دارد؛ گزینه‌ای که شاید در نهایت، رافائل گلوکسمان باشد.
میه-روسینیول و حامیانش همچنین به فور خرده می‌گیرند که نتوانسته حزب را متحد کند و از دستگاه حزبی برای تدوین برنامه‌ای منسجم برای مردم فرانسه بهره گیرد. همین عملکرد ضعیف، منجر به جدایی چهره‌هایی چون فیلیپ برن، ژروم گژ، کریم بوعمرانه و البته بوریس والو شده است.
با توجه به نتایج دور نخست، اکنون چشم‌ها به والو دوخته شده است. او که در ابتدا به امید آشتی جریان‌های مختلف حزب وارد رقابت شده بود، حالا با کسب ۱۸ درصد آرا می‌تواند سرنوشت رقابت را تغییر دهد. متن پیشنهادی او در رأی‌گیری نیز برایش جایگاهی محکم در شورای ملی حزب فراهم می‌کند؛ نهادی که بدون حمایت او، هیچ‌کدام از دو جناح نمی‌توانند اکثریتی قاطع داشته باشند.
از صبح چهارشنبه، فضای حزب سوسیالیست در انتظار اعلام موضع والو است. او تاکنون سکوت کرده. هر دو جناح اصلی، با تعریف و تمجید از کمپین انتخاباتی او، پیشنهادهایی برای اتحاد ارائه داده‌اند. فور در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه تأکید کرده که با والو هفت سال همکاری مشترک داشته و آماده‌ی تداوم آن است. میه-روسینیول نیز وعده داده که در صورت پیروزی، والو را در یک «هیات رهبری جدید» خواهد گنجاند.
با این حال، دو جناح برداشت متفاوتی از آرای والو دارند. هواداران فور آن را نشانه‌ای از تداوم خط‌مشی ائتلاف‌گرایانه‌ی او می‌دانند؛ به‌ویژه آن‌که استراتژی پیشنهادی والو با فور تفاوت چندانی ندارد. در مقابل، حامیان میه-روسینیول معتقدند این نتیجه نشان از خستگی اعضا از مدیریت کنونی و تمایل به تغییر جهت دارد.
در این میان، فشارها بر والو نیز کم نیست. برخی می‌گویند نزدیکان فور به او هشدار داده‌اند که اگر از فور حمایت نکند، ممکن است از ریاست گروه پارلمانی کنار گذاشته شود. اما دیگران معتقدند والو اهل معامله‌های سیاسی نیست و می‌خواهد تصمیمی «جدی و جمعی» بگیرد.
نکته‌ی مهم آن است که حتی اگر والو موضع‌گیری صریحی داشته باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که رأی‌دهندگان دور اول او نیز در دور دوم به توصیه‌اش عمل کنند. او در فدراسیون‌هایی رأی به دست آورد که در کنگره‌ی قبلی بین فور و میه-روسینیول تقسیم شده بودند، بنابراین بدنه‌ی رأی‌دهنده‌اش ناهمگون است و پیش‌بینی رفتار آنان دشوار.
رقابت تا ۵ ژوئن، زمان برگزاری رأی‌گیری نهایی، داغ و فشرده خواهد بود. دو نامزد نهایی هر دو در تلاشند تا بوریس والو را جذب کنند. او به‌تنهایی نمی‌تواند پیروز نهایی را تعیین کند، اما می‌تواند مسیر رقابت را شکل دهد و سرنوشت حزب را رقم بزند. اگرچه برخی بیم آن دارند که والو نهایتاً سکوت اختیار کند و بی‌طرف بماند، اما چنین کاری ممکن است به قیمت از دست رفتن اعتبارش تمام شود. یکی از نمایندگان حامی میه-روسینیول هشدار می‌دهد: «اگر بوریس بخواهد بی‌طرف باشد، برای همیشه می‌سوزد.»
تا آن زمان، همه در انتظارند؛ انتظار برای تصمیم مردی که حالا کلید آینده‌ی حزب سوسیالیست در دست اوست.
