گیدون سعار در پاریس: خطر ایران برای رژیم صهیونیستی و مواضع اشغالگرایانه‌ی این رژیم در قبال فلسطین
گیدعون سعار در پاریس به سیاست خارجی صهیونیست‌ها در قبال ایران، فلسطین و منطقه اشاره کرد: هراس از برنامه‌ی هسته‌ای ایران، نسل‌کشی در غزه، و روابط با عربستان.
در سایه‌ی تحولات اخیر خاورمیانه، مسئله‌ی هسته‌ای ایران، جنگ در غزه، تجاوزات مکرر رژیم صهیونیستی به کشورهای منطقه و چشم‌انداز دیپلماسی بین‌المللی بیش از هر زمان دیگری مورد توجه قرار گرفته است. گیدون سعار، وزیر امور خارجه‌ی صهیونیست، در سفر اخیر خود به پاریس به بررسی این موضوعات پرداخت و بر لزوم مقابله با ایران و فلسطین در سیاست‌های منطقه‌ای این رژیم تأکید کرد.
سعار در مصاحبه‌ای با فیگارو تأکید کرد که ایران نباید به یک قدرت هسته‌ای تبدیل شود. به اعتقاد او، شرایط نسبت به سال ۲۰۱۵ تغییر کرده است. حضور دونالد ترامپ در کاخ سفید، تغییرات در ایران و درک بهتر اروپایی‌ها از تهدیدات تهران، فضای جدیدی را ایجاد کرده است. حملات اخیر ایران و نقش این کشور در تجهیز روسیه در جنگ اوکراین، به گفته‌ی او، اروپا را متوجه خطری واقعی ساخته است. او همچنین معتقد است که با وجود این تحولات، اختلافات میان ایران و آمریکا همچنان عمیق است و شانس به نتیجه رسیدن یک توافق جدید بسیار کم به نظر می‌رسد.
وقتی از احتمال همراهی آمریکا با اقدام نظامی رژیم صهیونیستی علیه تأسیسات هسته‌ای ایران پرسیده شد، ساعر از پاسخ مستقیم خودداری کرد. اما او تأکید کرد که جلوگیری از هسته‌ای شدن ایران یک اولویت اساسی برای این رژیم است است و تل‌آویو در این مسیر، هم‌راستا با واشنگتن و پاریس حرکت می‌کند.
در بخش دیگری از گفت‌وگو، وزیر خارجه‌ی صهیونیست درباره‌ی نسل‌کشی در غزه سخن گفت. او دو هدف اصلی عملیات نظامی را «آزادی گروگان‌ها» و «نابودی تهدیدات علیه رژیم صهیونیستی» دانست. او همچنین تأکید کرد که در صورت عقب‌نشینی حماس و خلع سلاح این گروه، جنگ متوقف خواهد شد، اما همزمان حماس را مقصر ادامه‌ی جنگ دانست و مدعی شد که این گروه تمایلی به صلح ندارد. ساعر همچنین اعلام کرد که بازگشت به وضعیت پیش از ۷ اکتبر ممکن نیست و رژیم صهیونیستی دیگر نمی‌خواهد که نیروهای فلسطینی همچنان تهدیدی برای اشغالگران باشد.
یکی از مسائل مهم پس از پایان جنگ، آینده‌ی سیاسی فلسطین است. در این زمینه، سعار دیدگاهی بسیار نژادپرستانه و خطرناک دارد. او بر این باور است که مشکل اصلی، تفکرات اسلامی در میان فلسطینیان است که باید با یک برنامه‌ی «درمان فکری» جدی مواجه شوند. او تأکید کرد که برخلاف رویکرد کشورهایی مثل امارات متحده عربی که تغییر کرده، فلسطینیان هنوز به نابودی رژیم صهیونیستی معتقدند.
یکی از پیشنهادهای جنجالی که در این گفت‌وگو مطرح شد، برنامه‌ی مبنی بر کوچ اجباری فلسطینیان از غزه بود. سعار در این باره در اظهاراتی گستاخانه و خلاف واقع نسبت به حق فلسطینیان بر سرزمین خود افزود که بسیاری از ساکنان غزه مایل به مهاجرت هستند، اما مشکل این است که کشورهایی که حاضر به پذیرش آنها باشند، وجود ندارند. او این پرسش را مطرح کرد که چرا مهاجرت برای سوری‌ها و افغان‌ها آزاد است، اما برای فلسطینیان ممنوع؟ او این سیاست را ابزاری برای فشار به رژیم صهیونیستی دانست.
در رابطه با روابط صهیونیست‌ها و عربستان، سعار اذعان داشت که این روند با وجود جنگ دشوارتر شده است، اما در آینده، به‌ویژه با حضور ترامپ در قدرت، احتمال دستیابی به توافقی میان دو این دو وجود دارد.
سعار با اتخاذ موضعی اشغال‌گرایانه در برابر مسئله‌ی کرانه باختری افزود که رژیم صهیونیستی هرگز حاضر نخواهد شد دولتی فلسطینی را در این منطقه بپذیرد، زیرا به اعتقاد او، این دولت تحت کنترل حماس قرار گرفته و اشغالگران را با تهدید وجود همراه خواهد ساخت.
همچنین، با تغییرات سیاسی در سوریه و سقوط بشار اسد، سعار معتقد است که شرایط برای رژیم صهیونیستی بهتر شده است، زیرا اسد متحد استراتژیک ایران بود. اما او تأکید کرد که اسرائیل همچنان باید مراقب باشد، زیرا نیروهای سلفی در سوریه حضور دارند و تهدید بالقوه‌ای برای رژیم محسوب می‌شوند.
سعار از افزایش نفوذ ترکیه در سوریه و حمایت آنکارا از گروه‌های سلفی ابراز نگرانی کرد. او همچنین به این موضوع اشاره کرد که سخنان ضدصهیونیستی رجب طیب اردوغان، که شبیه به اظهارات ایرانیان است، با واکنش جدی بین‌المللی مواجه نمی‌شود.
او در پایان به سیاست‌های اروپا در قبال رژیم صهیونیستی پرداخت و با اذعان به انتقادهای برخی کشورهای اروپایی از روش‌های رژیم صهیونیستی، پذیرفت که اروپاییان در واقع از جنگ و نسل‌کشی در غزه و لبنان و سوریه استقبال کرده‌اند.
مواضع گیدون سعار، نشان‌دهنده‌ی استراتژی جنگ‌طلبانه صهیونیست‌ها در قبال ایران و مواضع نژادپرستانه و اشغال‌گرایانه در قبال فلسطین است. آینده‌ی روابط منطقه‌ای و سیاست‌های رژیم صهیونیستی به میزان زیادی به تغییرات در واشنگتن، وضعیت جنگ در غزه و تحولات داخلی ایران بستگی خواهد داشت.
