گروگان‌گیری روانی و رسانه‌ای: بحران ساختگی و مظلوم‌نمایی فرانسه
فرانسه با مظلوم‌نمایی درباره اتباع بازداشت‌شده خود در ایران، درصدد فشار سیاسی و تضعیف استقلال قضایی ایران است.
در روزهایی که رژیم صهیونیستی بی‌وقفه جمهوری اسلامی ایران را هدف حملات پهپادی و موشکی قرار می‌دهد، برخی دولت‌های غربی به جای محکوم کردن این تجاوزات آشکار، در پی مظلوم‌نمایی و فرافکنی هستند. آخرین نمونه از این سیاست دوگانه، هیاهوی رسانه‌ای دولت فرانسه درباره دو شهروند خود به نام‌های سسیل کولر و ژاک پاری است که به اتهام اقدامات مشکوک امنیتی در ایران بازداشت شده‌اند.
مقامات فرانسوی این دو نفر را «گروگان» می‌نامند، در حالی که اسناد و اطلاعات ارائه‌شده از سوی منابع امنیتی ایران، نشان می‌دهد آن‌ها در پوشش سفر توریستی، با گروه‌هایی از عناصر مخالف جمهوری اسلامی و تشکل‌های غیرقانونی دیدار داشته‌اند و حتی مبالغی پول به این افراد پرداخت کرده‌اند. بر اساس قوانین هر کشور مستقل، چنین رفتارهایی می‌تواند مصداق جاسوسی یا دخالت در امور داخلی تلقی شود. ایران نیز مانند هر کشور حاکم دیگری، حق دارد نسبت به چنین فعالیت‌هایی واکنش قضایی و امنیتی نشان دهد.
با این حال، رسانه‌های فرانسوی و دولتمردان این کشور، که خود کارنامه‌ای تاریک در استعمار، شکنجه، سرکوب جنبش‌های آزادی‌خواه و حمایت از دیکتاتوری‌های وابسته دارند، اکنون دم از حقوق بشر می‌زنند و در تلاش‌اند جمهوری اسلامی را به عنوان ناقض این حقوق معرفی کنند. در همین راستا، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در جلسه شورای امنیت ملی کشورش، از سرنوشت این دو نفر ابراز نگرانی کرده و آن را «مسئله‌ای مهم» خوانده است. این در حالی است که همین رئیس‌جمهور، در مقابل جنایات اسرائیل علیه مردم فلسطین و تجاوز آشکار این دولت نامشروع علیه ایران سکوت کرده و حتی از تهاجم‌های هوایی این رژیم در سوریه و عراق حمایت ضمنی داشته است.
وزارت امور خارجه فرانسه با لحنی تهدیدآمیز اعلام کرده که ایران «مسئولیت مستقیم» حفظ جان اتباع فرانسوی را بر عهده دارد. اما آیا این منطق تنها زمانی معتبر است که غربی‌ها در معرض خطر باشند؟ مگر نه اینکه هزاران زندانی مسلمان در کشورهای اروپایی، در شرایطی به‌مراتب وخیم‌تر و بدون حق دسترسی به خانواده یا وکیل نگهداری می‌شوند؟
در واکنش به فضاسازی پاریس، منابع قضایی ایران اعلام کرده‌اند که این دو فرد در بند ۲۰۹ زندان اوین، که مخصوص پرونده‌های امنیتی است، نگهداری می‌شوند و روند قضایی آن‌ها تحت نظارت قوه قضائیه ادامه دارد. طبق قانون، آن‌ها از حقوق قانونی متهم برخوردارند و پرونده‌شان در مسیر بررسی قرار دارد. ادعای شکنجه یا نگهداری غیرانسانی، بی‌اساس و در راستای پروپاگاندای رسانه‌ای غرب است.
نکته جالب توجه آن است که فرانسه هم‌زمان با این پرونده، از مذاکره درباره برنامه هسته‌ای ایران سخن می‌گوید و خواستار «توافقی سختگیرانه» با ایران شده است. اما چگونه می‌توان از یک‌سو درخواست مذاکره داشت و از سوی دیگر، با لحن تهدیدآمیز و اتهام‌آمیز با ایران سخن گفت؟ این رفتار بیش از آنکه نشانه دیپلماسی باشد، یادآور همان رویکرد استعماری قرون گذشته است، زمانی که قدرت‌های اروپایی تصور می‌کردند حق دارند درباره سرنوشت ملت‌های آسیایی و آفریقایی تصمیم بگیرند.
مظلوم‌نمایی خانواده سسیل کولر در رسانه‌های فرانسوی، با توصیف‌هایی همچون «زندانی در سلول بدون پنجره»، یا «خوابیدن روی زمین»، تلاشی است برای تحریک افکار عمومی و ایجاد فشار روانی علیه ایران. این در حالی است که حتی در فرانسه نیز زندانیانی در سلول‌های انفرادی، تحت بازجویی‌های فرساینده و بدون امکان ارتباط با خانواده نگهداری می‌شوند. پس بهتر است پاریس پیش از آنکه مدعی حقوق بشر در تهران شود، نگاهی به وضعیت زندان‌های خود بیندازد.
واقعیت آن است که فرانسه از زمان پیروزی انقلاب اسلامی، همواره با نگاهی سلطه‌جویانه به ایران نگریسته است. از حمایت از صدام حسین در جنگ تحمیلی گرفته تا اعطای پناهندگی به گروه‌های تروریستی مانند منافقین، فرانسه در صف اول دشمنی با ملت ایران قرار داشته است. اکنون نیز با حمایت از تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به ایران و در پوشش نگرانی برای اتباع خود، به دنبال فشار سیاسی و رسانه‌ای برای تضعیف جایگاه ایران در مذاکرات بین‌المللی است.
در نهایت، پرونده این دو تبعه فرانسوی باید صرفاً در چارچوب قوانین ایران و بدون دخالت خارجی پیگیری شود. هر گونه تلاش برای سیاسی‌سازی پرونده، نقض اصل استقلال قضایی و نقض حاکمیت ملی ایران است. همان‌گونه که ایران در برابر تروریسم، تحریم و تجاوز ایستاده، در برابر این نوع گروگان‌گیری وارونه و مظلوم‌نمایی استعمارگر سابق نیز سکوت نخواهد کرد.
