نسل‌کشی در سکوت: روایت یک انکار سازمان‌یافته
نسل‌کشی غزه در سکوت جهانی ادامه دارد. رژیم صهیونیستی صدای صلح را سرکوب و مسیر همبستگی انسانی را مسدود می‌کند.
جنایت سازمان‌یافته‌ای که امروز در نوار غزه در حال وقوع است، فراتر از یک درگیری نظامی یا بحران بشردوستانه است؛ این یک نسل‌کشی تمام‌عیار علیه مردم فلسطین است. در حالی که نهادهای بین‌المللی و سازمان‌های غیردولتی با صدای بلند نسبت به قحطی، سوءتغذیه کودکان، و تخریب گسترده زیرساخت‌ها هشدار می‌دهند، رژیم صهیونیستی از دوم مارس تمامی ورودی‌های کمک‌های انسانی به غزه را مسدود کرده است. آنچه رخ می‌دهد، نه تنها نابودی فیزیکی یک جمعیت، بلکه محو تدریجی حافظه، فرهنگ و امید یک ملت است.
در این میان، طرح‌هایی که در دوران ترامپ برای «تبدیل غزه به ریویرا» یا همان یک ساحل تفریحی مدیترانه‌ای مطرح شد، اکنون با طرح‌های نظامی جدید صهینونیستی برای «فتح کامل نوار غزه» و کنترل دائمی بر آن، رنگ واقعیت به خود می‌گیرد. در حقیقت، پیام رژیم راست فاشیستی حاکم بر اسرائیل به جهان چنین است: «سکوت کنید، ما می‌کشیم.»
در حالی که فرانسه برای به‌رسمیت شناختن کشور فلسطین آماده می‌شود، تلاش گروهی از ۲۷ نماینده چپ‌گرای پارلمان فرانسه برای سفر به سرزمین‌های اشغالی و فلسطین در اواخر آوریل، با لغو ناگهانی ویزا از سوی اسرائیل ناکام ماند. اقدامی که نه‌تنها یک توهین دیپلماتیک محسوب می‌شود، بلکه گسستی نمادین در روابط فرانسه و اسرائیل به شمار می‌رود. به‌ویژه وقتی که توجیه این تصمیم، اتهام واهی «ارتباط با سازمان‌های تروریستی» به این هیئت بود؛ حربه‌ای تکراری که معمولا از سوی رژیم‌های اقتدارگرا برای حذف منتقدان به‌کار گرفته می‌شود.
هدف این سفر چیزی جز ترویج صلح و همبستگی نبود. این نمایندگان قرار بود تنها با ساز و ابزار موسیقی به اردوگاه‌هایی مانند عایده، قلندیا و الفارعه بروند؛ اردوگاه‌هایی که در آن‌ها کودکان با صدای بمب و جنگ بزرگ می‌شوند. قرار بود مدرسه‌ی موسیقی در نزدیکی رام‌الله تأسیس شود و سازهایی برای کودکان محروم اهدا گردد. همچنین دیدارهایی با کسانی که از طریق طرح‌های خواهرخواندگی، زبان فرانسه را آموخته‌اند یا فعالیت‌های ورزشی انجام می‌دادند، در برنامه بود.
اما همه‌ی این‌ها، صرفاً به‌دلیل پیام صلح، سرکوب شد. آنان حتی نتوانستند در کوچه‌های باریک قدس قدیم، آوای ناقوس کلیساها، زمزمه‌ی دعاهای دیوار ندبه یا اذان مؤذن‌ها را بشنوند.
این رویداد کوچک شاید در برابر فاجعه‌ی انسانی گسترده در فلسطین ناچیز به‌نظر برسد، اما در سطح دیپلماتیک، گواهی است بر شدت گرفتن سرکوب هر صدای متفاوت، هر ندای همدلی، و هر تلاشی برای مقاومت انسانی در برابر خشونت و پلشتی.
پیام این رخداد روشن است: اگر ما ساکت بمانیم، حتی سنگ‌ها نیز فریاد خواهند زد. اکنون وظیفه‌ی ماست که صدای کسانی باشیم که در حال خاموش شدن‌اند؛ با کلمات، با موسیقی، با حضور و با مقاومت.
