نامه مکرون به نتانیاهو در پاسخ به اظهارات اخیر وی درباره یهودستیزی

امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه با ارسال نامه ای به بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی به اظهارات او درباره یهودی ستیزی در فرانسه پاسخ داد. به گزارش روزنامه لوموند،سه شنبه 26 اوت، امانوئل مکرون شخصا به نامه بنیامین نتانیاهو که 17 اوت ارسال و در آن نگرانی خود را درباره «افزایش هشدار دهنده یهودستیزی در فرانسه» ابراز کرده بود، پاسخ داد.

بخش هایی از این نامه به شرح زیر است:

«نخست وزیر عزیز نامه 17 اوت شما را که تصمیم گرفته بودید قبل از این که من آن را دریافت کنم، منتشر کنید، دریافت کردم. برای همین، پاسخ من هم به موازات آن برای شفافیت بحث های ما منتشر خواهد شد، اما به نوبه خود به اطلاع شما می رسانم و انتظار دارم که بدانید این کار بر اساس رعایت نزاکت انجام می شود.مبارزه با یهودستیزی نمی تواند موضوعی برای استفاده ابزاری باشد و نمی تواند به هیچ اختلافی میان اسرائیل و فرانسه دامن بزند.به عنوان نخستین اقداماتی که من بعد از انتخاب به ریاست جمهوری انجام دادم، برگزاری مراسمی بود به مناسبت هولوکاست در میدان کشته شدگان یهود ولودروم-دیور (در ناحیه 15 شهر پاریس) که در تاریخ 16 ژوئیه 2017 آن را برگزار کردم و آرزو کردم شما نیز در آن روز در کنار من باشید، به معنی اتحاد بین المللی برای یادبود هولوکاست که یهودستیزی را محکوم می کند. این نخستین باری بود که یک رئیس جمهور فرانسه تا آنجا پیش رفته است و من آن را به طور کامل به عهده گرفتم. محافظت از هم وطنان یهودی ما در برابر افزایش یهودستیزی یکی از اولویت های مطلق اقدامات من است. این مسئولیت به عهده فرانسه است و کلیه دستگاه های دولتی به آن متعهد هستند.»

انتشار نامه اخیر امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در پاسخ به مکاتبه بنیامین نتانیاهو بار دیگر نشان داد که موضوع یهودستیزی به ابزاری برای فشار سیاسی و تنظیم روابط میان پاریس و تل‌آویو بدل شده است. هرچند مکرون در ظاهر بر استقلال کشورش در مدیریت مسائل داخلی تأکید می‌کند، اما جزئیات نامه آشکار می‌سازد که او نمی‌تواند بی‌توجه به مطالبات اسرائیل عمل کند. بنابراین، هرچند مکرون تلاش دارد استقلال کشورش را نشان دهد، اما در عمل، اولویت‌بخشی به این موضوع نشان از وزن و نفوذ سیاسی لابی‌های خاص در تصمیم‌سازی‌های فرانسه دارد.

مکرون خطاب به نتانیاهو از عباراتی چون «نخست‌وزیر عزیز» استفاده می‌کند و حتی انتشار پاسخ خود را نشانه‌ای از رعایت «نزاکت» می‌داند. این لحن بیش از آن‌که صرفاً ادبی باشد، نشانه‌ای از تلاش فرانسه برای مدیریت رابطه با تل‌آویو و جلوگیری از افزایش تنش است. چنین نگاهی می‌تواند به‌طور غیرمستقیم این برداشت را تقویت کند که مکرون حاضر است در عرصه دیپلماتیک برای جلب رضایت اسرائیل انعطاف نشان دهد.

اشاره مکرون به مراسم یادبود هولوکاست در پاریس و تأکید بر مسئولیت تاریخی فرانسه نیز، در ظاهر بیانگر یک سیاست ملی است؛ اما در باطن نشان‌دهنده همسویی با گفتمان مطلوب اسرائیل است که همواره تلاش دارد با برجسته‌سازی تاریخ، مشروعیت اخلاقی برای فشارهای سیاسی خود به دست آورد. حضور و برجسته‌سازی چنین مراسمی در سطح ریاست‌جمهوری، نوعی پیام همدلی فراتر از یک اقدام داخلی است.

نامه مکرون به نتانیاهو اگرچه با ادبیات دیپلماتیک و تأکید بر استقلال فرانسه نوشته شده، اما در لایه‌های زیرین خود نشان می‌دهد که پاریس به سختی می‌تواند از فشارهای بیرونی در امان بماند. اولویت‌بخشی به مبارزه با یهودستیزی، یادآوری مسئولیت تاریخی و استفاده از لحن احترام‌آمیز، در مجموع تصویری را می‌سازد که می‌توان آن را نوعی امتیازدهی غیرمستقیم به تل‌آویو دانست؛ امتیازدهی‌ای که در ظاهر «اقدامی انسانی» معرفی می‌شود، اما در عمل پیامدهای سیاسی آن بیش از هر چیز به سود رژیم صهیونیستی تمام می‌شود.