مارین توندلیه و تلاش برای شتاب‌بخشیدن به اتحاد چپ در آستانه‌ی ۲۰۲۷
مارین توندلیه با اعلام نامزدی زودهنگام خود برای ۲۰۲۷، می‌کوشد اتحاد جناح چپ را تسریع کند، هرچند حزبش در بحران است.
مارین توندلیه، دبیر ملی حزب «سبزها» (Europe Écologie-Les Verts) با اعلام زودهنگام نامزدی‌اش برای انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۷، نه‌تنها فضای سیاسی جناح چپ فرانسه را دچار شوک کرده، بلکه حزب خود را نیز در برابر واقعیتی تازه قرار داده است: ضرورت تعیین سریع‌تر نامزد نهایی و آغاز فرآیند اتحاد درون چپ.
توندلیه که از زمان انتخابش در سال ۲۰۲۲ در رأس حزب سبزها قرار دارد، اکنون می‌کوشد با اتکا به چهره‌ای رسانه‌ای و روایتی شخصی از مبارزه‌اش در شهر زادگاهش «اِنَن-بومون» علیه مارین لوپن و راست افراطی، جایگاه سیاسی خود را تثبیت کند. او در کتاب تازه‌اش با عنوان فردا اگر همه‌چیز خوب پیش برود می‌گوید هدفش ارائه‌ی یک «مانیفست امیدوارانه» است، نه برنامه‌ای خشک انتخاباتی؛ پیامی برای مبارزه با سرخوردگی عمومی در جامعه‌ی فرانسه.
اعلام رسمی نامزدی او در گفت‌وگویی با هفته‌نامه‌ی نوول اُبس، در حالی صورت گرفت که حزبش هنوز سازوکار درونی انتخاب نامزد را به‌طور رسمی آغاز نکرده است. توندلیه می‌گوید تصمیم نهایی نه فقط در دست اعضای حزب، بلکه در چارچوب یک «انتخابات مقدماتی چپ» خواهد بود که تمامی نیروهای چپ‌گرا، از سوسیالیست‌ها تا جناح رادیکال «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» را در بر گیرد.
اما این تصمیم در شرایطی گرفته می‌شود که پایه‌ی اجتماعی سبزها به‌طور چشمگیری کاهش یافته است. نظرسنجی اخیر موسسه‌ی ایپسوس برای لوموند و بنیاد ژان ژورس نشان می‌دهد که میزان هواداران اکولوژیست‌ها از ۱۲ درصد در سال ۲۰۲۰ به تنها ۵ درصد در سال ۲۰۲۵ سقوط کرده است؛ درحالی‌که هم‌زمان، حزب راست افراطی لوپن از ۱۴ به ۲۲ درصد رسیده است. محبوبیت سبزها در میان اقشار مختلف اجتماعی نیز رو به افول است و تنها ۲۳ درصد فرانسویان آنان را «قابل اداره‌ی کشور» می‌دانند.
این روند نزولی موجب شده تا منتقدان درون حزب، از جمله یانیک ژادو، نامزد ریاست‌جمهوری ۲۰۲۲، استراتژی توندلیه را «پراکنده و بی‌جهت» توصیف کنند. او معتقد است حزب سبزها از محور سیاست محیط‌زیستی فاصله گرفته و بیش از اندازه بر شعارهای ضدسرمایه‌داری و ضدراستی تمرکز یافته است. حتی متحدان سابقش در حزب سوسیالیست و جنبش فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر، رویکرد «میانجی‌گرانه» توندلیه را مبهم و غیرسیاسی می‌دانند. مانوئل بومپار، هماهنگ‌کننده‌ی ملی «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر»، گفته است: «او از سیاست می‌گریزد و هیچ موضع روشنی ندارد.»
بااین‌حال، حامیانش مانند داوید کورماند، نماینده‌ی سبز پارلمان اروپا، از او دفاع می‌کنند و افول اکولوژی سیاسی را نتیجه‌ی روندی جهانی می‌دانند. به باور آنان، رشد موج راست افراطی در اروپا و آمریکا – از لوپن تا ترامپ – عملاً جبهه‌ای ضدزیست‌محیطی ایجاد کرده است و حضور توندلیه در رسانه‌ها دست‌کم موجب حفظ گفتمان سبزها در فضای سیاسی می‌شود.
اما حرکت او برای اعلام زودهنگام نامزدی، پیامدهای داخلی نیز دارد. این اقدام هم‌زمان با بحث‌های بودجه‌ای در مجلس و ارائه‌ی «بودجه‌ی بدیل سبزها» انجام شد و بسیاری آن را نوعی «پیش‌دستی سیاسی» برای کنترل جریان‌های درون حزب دانستند. انتخابات داخلی حزب برای تأیید نامزد نهایی قرار است در دسامبر برگزار شود، اما با توجه به آن‌که توندلیه در آخرین کنگره با ۷۳ درصد آرا پیروز شد، انتخاب مجدد او تقریباً قطعی است.
او همچنین در پی آن است تا ایده‌ی برگزاری یک انتخابات مقدماتی در سطح گسترده‌تر جناح چپ را احیا کند؛ فرآیندی که با حمایت برخی چهره‌ها مانند لو‌سی کاسته و فرانسوا روفن دنبال می‌شود، اما از سوی دیگر، انتقاداتی را نیز برانگیخته است. ساند‌رین روسو، نماینده‌ی سبز پاریس که خود آرزوی نامزدی ریاست‌جمهوری دارد، از «فرآیند قفل‌شده‌ای» سخن گفته که به سود توندلیه طراحی شده است.
در همین حال، برخی از اعضای حزب از احتمال ظهور چهره‌های تازه‌ای چون ملانی ووگل، سناتور فرانسوی‌های مقیم خارج از کشور، سخن می‌گویند. هرچند ووگل تاکنون تمایلی به رقابت نشان نداده، اما محبوبیت فزاینده‌اش در میان جوانان سبز، می‌تواند در آینده توازن درونی حزب را تغییر دهد.
در نهایت، مارین توندلیه در موقعیتی قرار گرفته است که باید میان نقش «میانجی وحدت چپ» و «نامزد مستقل سبزها» یکی را انتخاب کند. او می‌کوشد با تکیه بر تصویر زنانه، خلاق و صادق خود، سبزها را دوباره در مرکز مباحث انتخاباتی قرار دهد؛ هرچند راهی دشوار در پیش دارد. انتخابات ۲۰۲۷، برای او نه فقط رقابتی انتخاباتی، بلکه آزمونی برای سنجش توان سبزها در بازتعریف آینده‌ی چپ فرانسه خواهد بود.
