قدرت‌نمایی سالانه‌ی راست‌گرایان افراطی راست در قلب پاریس
گزارش‌ها در رابطه با قدرت‌نمایی سالانه‌ی جریان‌های نئونازی و راست افراطی در پاریس و نفوذ تدریجی آن‌ها در سیاست رسمی فرانسه، بسیار نگران‌کننده به نظر می‌آید.
هر ساله در ماه مه، خیابان‌های پاریس صحنه‌ی رژه‌ای هولناک می‌شود: گروهی از ملی‌گرایان افراطی و نئونازی‌ها با لباس‌های سیاه، سرهای تراشیده، صلیب‌های سلتی و شعارهایی با مضامین نژادپرستانه و ضد دموکراتیک، در سکوتی نظامی‌وار در مسیر ایستگاه پور-رویال (Port-Royal) تا خیابان شارترو (Chartreux) حرکت می‌کنند. این راهپیمایی با اقدامات «کمیته‌ی ۹ مه» (C9M) برگزار می‌شود؛ گروهی که پس از مرگ یک عضو راست افراطی به نام «سباستین دزیو» در سال ۱۹۹۴ تأسیس شد. دزیو در جریان تعقیب پلیس از روی بام سقوط کرد و جان خود را از دست داد.
از آن زمان تاکنون، این تجمع سالانه به یکی از مهم‌ترین نمادهای وحدت و نمایش قدرت جریان راست افراطی فرانسه تبدیل شده است. اگرچه هر ساله مقامات محلی تلاش می‌کنند این مراسم را ممنوع کنند، اما در عمل اغلب با مخالفت دادگاه‌های اداری مواجه می‌شوند. سال گذشته، تلاش‌های لوران نونیِز، رئیس پلیس پاریس، برای ممنوعیت این تظاهرات به بهانه‌ی نقض آشکار آزادی تجمعات، توسط دادگاه مردود اعلام شد و راهپیمایی با حضور حدود ۵۰۰ نفر برگزار گردید.
در سال جاری نیز با وجود صدور فرمان ممنوعیت از سوی پلیس، گروه‌های افراطی بار دیگر در حال آماده‌سازی این رویداد هستند. گزارش‌ها نشان می‌دهد که سازمان‌دهندگان اصلی این راهپیمایی از میان اعضای سابق گروه دفاع متحد (Groupe Union Défense «GUD») – یک جنبش دانشجویی راست افراطی که در سال ۲۰۲۴ منحل شد – آمده‌اند. این افراد اکنون با تشکیل گروهی جدید به نام سواره‌نظام‌های پاریس (Hussards Paris) فعال شده‌اند. همراهی هولیگان‌های باشگاه فوتبال بولونی (Boulogne) و گروه نئوفاشیستی لومینیس (Luminis) نیز بر نگرانی‌ها افزوده است.
یکی از چهره‌های برجسته‌ی این جنبش جدید، «مالیس دو سیبون» است؛ زنی که پیشتر مسئولیت گروه دانشجویی راست‌گرای «Cocarde Assas» را برعهده داشت و اکنون به‌عنوان دستیار پارلمانی برای چندین نماینده‌ی حزب راست افراطی «اجتماع ملی» (RN) فعالیت می‌کند. این حضور متقاطع میان افراط‌گرایان خیابانی و ساختار رسمی حزب اجتماع ملی، نشانه‌ای از نفوذ تدریجی جریان‌های نژادپرست و ضددموکراتیک به درون سیاست رسمی فرانسه است.
در میان دیگر چهره‌های شناخته‌شده، نام «گابریل لوستو» به چشم می‌خورد؛ پسر «اکسل لوستو» – عضو سابق گروه دفاع متحد (GUD) و مشاور منطقه‌ای حزب اجتماع ملی – که از نزدیکان مارین لوپن، رهبر حزب اجتماع ملی، نیز به شمار می‌رود. گابریل لوستو که سابقه‌ی تهدید، توهین نژادپرستانه و حملات به همجنس‌بازان را دارد، سال گذشته نقش «کاپو» (رهبر شعاردهنده) را در مراسم «کمیته‌ی ۹ مه» (C9M) ایفا کرد. او به تازگی به جرم تهدید به مرگ و حمله‌ي فیزیکی به شش ماه حبس تعلیقی محکوم شده است.
فعالیت‌های این جریان منحصر به راهپیمایی سالانه در پاریس نیست. حملات خشونت‌بار در مناطق مختلف کشور، چهره‌ای خشن و تهدیدآمیز از این گروه‌ها به نمایش گذاشته‌اند. در ۲۵ آوریل در شهر آل‍بی، اعضای گروه افراطی «پاتریا آلبیژ» (Patria Albiges) با سلاح‌های سرد و گاز اشک‌آور به یک بار حمله کردند. همان شب در نانت، حمله‌ای مشابه توسط گروهی از آنژه انجام شد. در پاریس نیز، در ۱۶ فوریه، یک گروه افراطی به محل انجمن فرهنگی کارگران مهاجر ترک حمله کرد و دو نفر از جمله یکی از اعضای سندیکای کنفدراسیون عمومی کار (CGT) زخمی شدند.
کارشناسان در این زمینه هشدار می‌دهد که نباید این گروه‌ها را صرفاً بر اساس میزان خشونت آن‌ها ارزیابی کرد. در واقع، مفاهیمی مانند «جایگزینی بزرگ» و «نژادپرستی ضدسفید» که پیشتر محدود به همین گروه‌ها بود، اکنون به بخش‌هایی از گفتمان عمومی و سیاسی فرانسه راه یافته‌اند. این واقعیت، نگرانی‌ها در رابطه با نفوذ خزنده‌ی افکار نژادپرستانه و ضدمهاجرتی را در جامعه‌ی فرانسه دوچندان کرده است.
در چنین شرایطی، نه تنها خطر فیزیکی ناشی از این گروه‌ها باید جدی گرفته شود، بلکه نهادهای سیاسی، قضایی و مدنی باید نسبت به رشد فکری و ایدئولوژیک آن‌ها در فضای عمومی هوشیار باشند. نفوذ تدریجی چهره‌های افراطی به درون نهادهای فرانسه، پیوند پنهانشان با احزاب رسمی و طبیعی‌سازی گفتمان‌های نژادپرستانه، تهدیدی جدی برای جمهوریت فرانسه و اصول بنیادین آن به‌شمار می‌آید.
