ستاره‌ی کم‌فروغ آسترید پانوزیان-بووه
آسترید پانوزیان-بووه از چهره‌ای محبوب نزد اتحادیه‌ها به مدافعی موردانتقاد برای سیاست‌های سخت‌گیرانه بیمه‌ی بیکاری تبدیل شده است.
آسترید پانوزیان-بووه، وزیر کار فرانسه، که تا چندی پیش نزد بسیاری از فعالان سیاسی و اتحادیه‌ها چهره‌ای محبوب و قابل احترام تلقی می‌شد، امروز در کانون انتقادات تند قرار دارد. او که پیش از این با اتخاذ مواضعی معتدل و همدلانه نسبت به کارگران و بیکاران توانسته بود بخشی از چپ و اتحادیه‌ها را با خود همراه کند، اکنون در خط مقدم دفاع از سیاست‌هایی قرار دارد که خود زمانی با آن‌ها مخالف بود؛ از جمله سخت‌گیری‌های تازه در زمینه‌ی بیمه‌ی بیکاری.
پانوزیان-بووه که از اعضای سابق حزب سوسیالیست و از سال ۲۰۱۴ از نزدیکان امانوئل مکرون بود، در ژوئن ۲۰۲۲ به عنوان نماینده‌ی پاریس وارد مجلس شد. در آنجا با همکاری با نمایندگان میانه‌رو چپ و راست، در زمینه‌ی مسائل کارگری فعالیت داشت و رویکردی فراجناحی و گفت‌وگومحور از خود نشان داد. همین ویژگی‌ها باعث شد که در سپتامبر ۲۰۲۴، در دولت میشل بارنیه، به وزارت کار برسد. محبوبیت او به حدی بود که پس از سقوط دولت بارنیه تنها دو ماه بعد، بسیاری خواستار حفظ او در سمتش شدند.
اما این اعتبار از تابستان ۲۰۲۵ دچار فرسایش شد؛ زمانی که پانوزیان-بووه پس از اعلام بسته‌ی صرفه‌جویی ۴۴ میلیارد یورویی از سوی فرانسوا بایرو، نخست‌وزیر، از سیاست‌هایی سخن گفت که بسیاری آن را بازگشتی به مواضع سخت‌گیرانه علیه بیکاران تلقی کردند. او از «سوءاستفاده‌ها» در سیستم بیمه‌ی بیکاری گفت و تأکید کرد که باید مدت دریافت کمک‌های بیکاری کاهش یابد؛ اظهاراتی که با واکنش منفی اتحادیه‌ها مواجه شد.
ماریلیز لئون، دبیرکل کنفدراسیون دموکراتیک کار فرانسه (CFDT)، گفت که تغییر موضع وزیر «غافلگیرکننده و خشونت‌بار» نسبت به دنیای کارگری بوده و او پیش‌تر یکی از مخالفان سیاست‌های سخت‌گیرانه گابریل اتال (نخست‌وزیر سابق) در همین زمینه بود. فدریک سوییویو، دبیرکل اتحادیه‌ی نیروی کارگری (FO)، نیز گفت که پانوزیان-بووه «دیگر آن نماینده‌ای نیست که از بیکاران دفاع می‌کرد» و اگر جای او بود، از دولت استعفا می‌داد.
با این حال، برخی از همکاران سابق او در مجلس همچنان از او حمایت می‌کنند و بر ثبات فکری او تأکید دارند. به گفته‌ی لوران اسکور، دبیرکل اتحادیه‌ی ملی سندیکاهای مستقل (UNSA)، پانوزیان-بووه همیشه به «سیاست عرضه» و کاهش هزینه‌ها برای کارفرمایان علاقه‌مند بوده است. ژروم گژ، نماینده حزب سوسیالیست، او را یک «سوسیال-لیبرال» می‌نامد که دهه‌هاست از ایده‌های ترکیبی مانند «امنیت انعطاف‌پذیر» حمایت می‌کند؛ مدلی که تلفیقی از کاهش محدودیت‌ها برای کارفرمایان و حفظ حداقلی از حمایت برای کارگران است.
با این حال، گژ معتقد است که این مدل طی سال‌ها دچار عدم توازن شده و بخش حمایتی آن ضعیف گشته است. او نتیجه می‌گیرد که پانوزیان-بووه امروز به نوعی تجسم تناقضات «مکرونیسم» است: کسی که تلاش دارد همزمان هم با بازار سازگار باشد و هم به عدالت اجتماعی بیندیشد، اما در عمل بیشتر به سمت راست متمایل شده است.
پانوزیان-بووه اما این انتقادها را رد می‌کند و تأکید دارد که همچنان بر اصول خود پایبند است. او در گفت‌وگو با روزنامه‌ی لوموند گفته که شرایط اضطراری بودجه‌ای چنان است که «راه‌حل دیگری وجود ندارد». او همچنین تأکید کرده که در مذاکرات جدید بیمه‌ی بیکاری، تلاش خواهد کرد تا گروه‌های آسیب‌پذیر از جمله جوانان و سالمندان از اصلاحات آسیب نبینند.
با این وجود، حتی این تضمین‌ها نیز نتوانسته است خشم و سرخوردگی بسیاری از حامیان سابق او را کاهش دهد. از نظر آنان، پانوزیان-بووه دیگر آن چهره‌ی امیدوارکننده‌ای نیست که روزی در مجلس به دفاع از عدالت اجتماعی برخاسته بود.
