سباستین لکرنو؛ نخست‌وزیر تازه‌ی فرانسه و آزمونی سرنوشت‌ساز برای مکرون
سباستین لکرنو، نخست‌وزیر جدید فرانسه، در میانه‌ی بحران‌های سیاسی و اجتماعی، آزمونی سرنوشت‌ساز برای وفاداری به مکرون پیش‌رو دارد.
امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، در شرایطی پرتنش که کشور با بن‌بست سیاسی، بحران مالی و نارضایتی اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کند، یکی از وفادارترین همراهان خود را به‌عنوان نخست‌وزیر جدید منصوب کرده است: سباستین لکرنو.
این انتصاب تنها یک روز پس از فروپاشی دولت پیشین صورت گرفت و بار دیگر نشان داد که مکرون در بزنگاه‌های حساس، بیش از هر چیز بر حلقه‌ی محدود نزدیکان خود تکیه دارد. لکرنو، که ۳۹ سال سن دارد، تنها چهره‌ای است که از زمان آغاز ریاست‌جمهوری مکرون در سال ۲۰۱۷ تاکنون در همه‌ی کابینه‌ها حضور داشته است. این استمرار، هم نشانه‌ی اعتماد رئیس‌جمهور به اوست و هم به پرسشی تبدیل شده: آیا نزدیکی بیش‌ازحد به مکرون می‌تواند در مقام نخست‌وزیر به نقطه‌ضعفی مرگبار بدل شود؟
لکرنو فرزند یک کارگر کارخانه هوافضا و یک منشی پزشکی است و از همان جوانی مسیر سیاست را برگزید. او در ۱۹سالگی دستیار پارلمانی شد، در ۲۲سالگی به برونو لومر، وزیر وقت محافظه‌کار، مشاوره داد و در ۲۸سالگی به‌عنوان شهردار ورنون در نرماندی انتخاب شد. در سال ۲۰۲۰ به سنای فرانسه راه یافت و از ۲۰۲۲ به‌عنوان وزیر دفاع فعالیت می‌کرد.
لکرنو هم‌زمان یک سرهنگ ذخیره در ژاندارمری و علاقه‌مند جدی به تاریخ و امور نظامی است. او در کتابی با عنوان به‌سوی جنگ؟ بر نقش حیاتی دفاع ملی در نظم جهانی در حال تحول تأکید کرده و کوشیده دیدگاه مکرون درباره‌ی ضرورت استقلال استراتژیک اروپا را بسط دهد.
این خصوصیات باعث شد بسیاری او را وزیری کاردان، پیگیر و توانمند در افزایش بودجه‌ی نظامی بدانند. رسانه‌ها نیز او را سیاستمداری محتاط، جاه‌طلب و در عین‌حال بی‌حاشیه معرفی کرده‌اند؛ ویژگی‌هایی که به گفته‌ی تحلیل‌گران، راز ماندگاری استثنایی او در دولت بوده است.
یکی از نکات متمایز لکرنو، سکوت و خویشتنداری‌اش در قبال تصمیمات بحث‌برانگیز رئیس‌جمهور است. وقتی مکرون در سال گذشته به‌طور غیرمنتظره انتخابات زودهنگام پارلمانی را اعلام کرد، بسیاری از هم‌پیمانان او واکنش منفی نشان دادند، اما لکرنو هیچ‌گاه علناً مخالفت نکرد. این وفاداری بی‌قیدوشرط، اکنون در جایگاه نخست‌وزیری هم نقطه‌ی قوت او به شمار می‌رود و هم نقطه‌ی ضعف: قوت، چون حمایت کامل رئیس‌جمهور را تضمین می‌کند؛ ضعف، زیرا مخالفان او را صرفاً «بازوی مکرون» می‌دانند.
نخستین آزمون لکرنو تصویب بودجه در مجلس نمایندگان تا پایان سال جاری است؛ مجلسی که به‌شدت دچار تفرقه است و درخصوص راه‌های برون‌رفت از مشکلات مالی کشور توافقی ندارد. او در سخنرانی کوتاه هنگام آغاز به کار خود تأکید کرد: «هیچ مسیری غیرممکن نیست.» اما تجربه نشان داده که نخست‌وزیران پیشین نیز با همین شعارها آمدند و زود از صحنه کنار رفتند.
لکرنو در آغاز کار سیاسی‌اش عضو جریان راست میانه بود و در سال ۲۰۱۷ به همراه چند چهره‌ی دیگر همچون ادوار فیلیپ و ژرالد دارمانن به مکرون پیوست. این چرخش سیاسی او را در زمره‌ی مهم‌ترین محافظه‌کارانی قرار داد که به دولت مرکزی‌گرا و لیبرال مکرون پیوستند. دارمانن، که از نزدیک‌ترین دوستان اوست، درباره‌ی توانایی‌های لکرنو می‌گوید: «او ظرفیت گفت‌وگوی بی‌نظیری دارد.»
بااین‌حال، مسیر لکرنو خالی از حاشیه نبوده است. گزارش رسانه‌ها درباره‌ی دیدار محرمانه او با مارین لوپن، رهبر حزب ملی‌گرای اجتماع ملی، پرسش‌هایی جدی درباره‌ی مرزهای سیاسی او برانگیخت. هرچند خود لکرنو این اتهام را رد کرده، اما مخالفان، او را سیاستمداری می‌دانند که می‌تواند با راست افراطی نیز همکاری کند. لوپن هم با اشاره به این موضوع، آن را «آخرین تیر مکرونیسم» خوانده است.
اپوزیسیون فرانسه از انتصاب لکرنو استقبال نکرده است. الیویه فور، دبیر اول حزب سوسیالیست، یادآور شد که نخست‌وزیران پیشین نیز به‌عنوان میانجی‌های کارآزموده معرفی می‌شدند؛ از میشل بارنیه، مذاکره‌کننده‌ی ارشد برگزیت، گرفته تا فرانسوا بایرو، سیاستمدار کارکشته مرکزگرا. اما هیچ‌یک بیش از چند ماه دوام نیاوردند. به گفته‌ی او، درباره‌ی لکرنو هم باید منتظر «شواهد عینی» بود، نه وعده‌ها.
در شرایطی که محبوبیت مکرون در پایین‌ترین سطح قرار دارد و فضای اجتماعی فرانسه مملو از اعتراض است، نخست‌وزیر جدید در موقعیتی دشوار قرار گرفته است. او باید میان وفاداری به رئیس‌جمهور، جلب اعتماد افکار عمومی و یافتن راهی برای عبور از بحران‌ها تعادل برقرار کند. پرسش اصلی این است: آیا سباستین لکرنو می‌تواند خود را فراتر از «سایه‌ی مکرون» تعریف کند یا به سرنوشت زودهنگام پیشینیانش دچار خواهد شد؟
