جنایت در غزه: مسئولیت اخلاقی ما برای شکستن سکوت
سکوت در برابر جنایت غزه همدستی است؛ دومینیک دو ویلپن خواستار اقدام فوری جهانی برای توقف نسل‌کشی و نجات انسانیت است.
در برابر فاجعه نسل‌کشی و گرسنگی اجباری در نوار غزه، دیگر نمی‌توان سکوت کرد. آنچه امروز در این منطقه‌ی کوچک اما پرجمعیت رخ می‌دهد، چیزی جز یک جنایت با ابعاد نسل‌کشی نیست؛ جنایتی که به گفته دومینیک دو ویلپن، نخست‌وزیر پیشین فرانسه، نه‌تنها باید با صدای بلند آن را نام برد، بلکه باید با تمام توان در برابرش ایستاد.
در روزهایی که جهان یاد و خاطره‌ی کشتار سربرنیتسا در سال ۱۹۹۵ را گرامی می‌دارد – فاجعه‌ای که منجر به کشته‌شدن بیش از ۸۰۰۰ مرد و نوجوان بوسنیایی و آوارگی ۳۰ هزار نفر شد – غزه نیز قربانی نوعی دیگر از حذف سیستماتیک انسان‌هاست. امروز، شاهد ترکیبی مرگبار از روش‌های مختلف کشتار در غزه هستیم: مرگ در زیر بمباران، مرگ از گرسنگیِ برنامه‌ریزی‌شده، مرگ هنگام تلاش برای یافتن غذا، مرگ به‌خاطر بی‌پناهی و نبود درمان، و حتی مرگ از شدت تحقیر و یأس.
دو ویلپن با صراحت اعلام می‌کند که همه‌ی این مرگ‌ها، تصادفی یا حاصل شرایط جنگی نیستند؛ بلکه نتیجه‌ی نیتی آشکار و اعلام‌شده‌اند – نیتی که مقامات اسرائیلی، به‌ویژه دولت بنیامین نتانیاهو، آن را علناً پذیرفته‌اند: حذف یک ملت، بی‌هیچ شرم و پنهان‌کاری.
او می‌افزاید که سکوت بین‌المللی، نادیده گرفتن اخلاق و کور شدن عامدانه در برابر این واقعیت‌ها، نه فقط نشانه‌ی ضعف، بلکه بستر شکل‌گیری چنین جنایتی است. سازمان‌های بین‌المللی که وظیفه‌شان نام‌گذاری این فجایع است، خود هدف حمله قرار گرفته‌اند. حقوق بین‌الملل لگدمال شده، و فشارهای سیاسی بر دادگاه‌های بین‌المللی عدالت را به محاق برده است. در چنین شرایطی، سکوت نوعی همدستی است و نسل‌کشی نامیدن این فاجعه، اولین گام برای اقدام.
ویلپن با اشاره به اینکه هر فلسطینی – حتی کودک – پس از حمله ۷ اکتبر، به‌طور خودکار «مقصر» تلقی می‌شود، نسبت به گسترش منطقی خطرناک هشدار می‌دهد؛ منطقی که در آن، وجود هر فلسطینی مانعی برای تحقق پروژه‌ی اسرائیل بزرگ پنداشته می‌شود. در این فضای مسموم، همه مجرم‌اند، همه محکوم به مرگ.
نخست‌وزیر پیشین فرانسه، جوامع بشری را به خروج از «حباب بی‌تفاوتی» فرامی‌خواند؛ وضعیتی که در آن، افراد در آسایش خود، چشم بر جنایت می‌بندند و مسئولیت‌گریز می‌شوند. او هشدار می‌دهد که اگر امروز اقدام نکنیم، تاریخ به قضاوت ما خواهد نشست و سکوت‌مان را به‌عنوان همدستی ثبت خواهد کرد.
اما راهکار چیست؟ دو ویلپن فهرستی مشخص از اقدامات پیشنهاد می‌دهد:
تعلیق فوری توافق‌نامه‌ی اتحادیه‌ی اروپا با اسرائیل تا زمان توقف نقض حقوق بشر؛
حمایت از پیگیری قضایی مقامات اسرائیلی در دادگاه کیفری بین‌المللی؛
فراهم‌کردن شرایط برای ارسال اضطراری کمک‌های بشردوستانه، حتی از طریق مداخله‌ی نظامی مشروع؛
بازکردن درهای غزه به روی خبرنگاران مستقل؛
تقویت تلاش‌ها برای به‌رسمیت‌شناختن کشور مستقل فلسطین که قادر به تأمین امنیت و کرامت شهروندانش باشد.
او هشدار می‌دهد که اکنون زمان اتخاذ موضع است، برای روشن‌کردن مرز بین انسانیت و جنایت. اکنون زمان بازگرداندن «شرافت سیاست» است؛ همان سیاستی که اولویت آن حفاظت از جان انسان‌ها و جلوگیری از فجایع غیرقابل‌بازگشت است. اگر امروز اقدام نکنیم، فردا دیگر نمی‌توانیم بگوییم «نمی‌دانستیم». ما می‌دانیم. ما می‌بینیم. ما مسئول‌ایم.
