جشن‌های روستایی فرانسه در سراشیبی فراموشی
جشن‌های روستایی فرانسه زیر فشار مشکلات مالی، کمبود داوطلبان، الزامات امنیتی و اعتراض‌های اجتماعی با خطر فراموشی و حذف روبه‌رو هستند.
در دهه‌های گذشته، جشن‌های روستایی و محلی فرانسه نه‌تنها فرصتی برای گردهم‌آیی و سرگرمی بودند، بلکه بخشی از هویت فرهنگی و تاریخی این کشور را تشکیل می‌دادند. اما امروز، آمارها حکایت از افولی نگران‌کننده دارند: نزدیک به یک‌سوم این رویدادها در چهار سال اخیر از تقویم محلی حذف شده‌اند.
در روستای ویلورویل، در نورماندی، برای نخستین‌بار جشن سنتی ماه اوت لغو شد. شهردار می‌گوید: «قبلاً بیست داوطلب لازم داشتیم، اما امسال فقط پنج نفر باقی ماندند.» این کمبود نیروی انسانی تنها بخشی از مشکل است؛ کاهش توان خرید مردم نیز بر میزان مشارکت و مصرف در جشن‌ها اثر گذاشته است. در بسیاری از مناطق، کمک‌هزینه‌های شهرداری و حمایت اندک کسبه‌ی محلی دیگر پاسخگوی هزینه‌ها نیست و تأمین بودجه به درآمد همان روز جشن محدود می‌شود.
برخی شهرها برای کاهش هزینه‌ها مجبور به ادغام رویدادها شده‌اند. در اوت-گارون، دو روستا با هم آتش‌بازی مشترکی برگزار کردند تا هزینه‌ی ۶۵۰۰ یورویی آن را تقسیم کنند، هرچند این تغییر برای برخی اهالی قابل‌پذیرش نبود.
مشکل دیگر، کمبود داوطلبان ثابت و مسئولیت‌های سنگین اداری است. شهرداران می‌گویند که روند گرفتن مجوزها از چند صفحه به پرونده‌های حجیم ۱۵ صفحه‌ای رسیده و الزامات امنیتی روزبه‌روز بیشتر می‌شود. این شرایط باعث می‌شود افراد کمتر حاضر به تعهد طولانی‌مدت شوند.
از سوی دیگر، نگرانی‌های امنیتی نیز رو به افزایش است. در برخی مناطق مانند «لو» (Lot)، نیروهای پلیس و ژاندارمری مجبور شده‌اند حضور پررنگ‌تری داشته باشند. در جشن سنتی آلباس، که به‌طور کامل توسط جوانان برگزار می‌شود، هر سال حوادثی مانند نزاع یا درگیری ناشی از مصرف زیاد الکل رخ می‌دهد. در یک مورد، افراد غیربومی و شناخته‌شده توسط پلیس، در حین جشن قصد برهم‌زدن نظم را داشتند. این خشونت‌ها شهرداری‌ها را ناچار کرده تا از خدمات امنیت خصوصی استفاده کنند که هر شب بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ یورو هزینه دارد؛ رقمی که برای بودجه‌های محدود روستایی سنگین است.
حتی گاهی خود مسئولان قربانی خشونت می‌شوند. در ژوئیه‌ی ۲۰۲۵، شهردار «سن-دیه-دِ-وژ» (Saint-Dié-des-Vosges) در حین برگزاری «شب سفید» مورد حمله‌ی یک فرد مست قرار گرفت. او که پیش‌تر هم تهدید به مرگ شده بود، حالا مجبور است با استقرار یک واحد سیار پلیس در نزدیکی محل جشن، امنیت بیشتری فراهم کند.
افزون بر مشکلات مالی و امنیتی، موج جدیدی از اعتراض‌ها جشن‌های سنتی را هدف قرار داده است. گروه‌های حامی حقوق حیوانات و فعالان فمینیست، برخی آیین‌ها مانند نمایش‌های شکار شاهینی، گاوبازی یا رژه‌های سنتی را «غیرانسانی»، «جنسیت‌زده» یا «منسوخ» می‌دانند. این انتقادات، گاه به شکایت‌های قضایی و پوشش رسانه‌ای گسترده منجر می‌شود که خود به اعتبار و ادامه‌ی برگزاری جشن لطمه می‌زند.
نمونه‌ی شاخص، «جشن هم‌خدمتی‌ها» در «ویلفرانش-سور-سائون» (Villefranche-sur-Saône) است که قدمتی ۱۵۰ ساله دارد. این مراسم که ریشه در سنت خداحافظی با جوانان اعزامی به خدمت سربازی دارد، امروز به شکل رژه‌ی جوانان یک رده‌ی سنی با لباس و کلاه خاص برگزار می‌شود. امسال یک گروه فمینیستی شکایتی به اتهام «تبعیض جنسیتی» علیه شهرداری و برگزارکنندگان ثبت کرد. هرچند برگزارکنندگان تأکید دارند که زنان نیز کاملاً در این رویداد مشارکت دارند و خود «جوانانی که به خدمت سربازی فراخوانده شده‌اند» این اتهام را رد کرده‌اند، اما ماجرا هزینه‌های حقوقی و تنش رسانه‌ای زیادی به همراه داشته است. جالب آنکه این سنت در سال ۲۰۲۰ به فهرست میراث فرهنگی ناملموس فرانسه اضافه گردید و در آن زمان هیچ ایرادی از نظر جایگاه زنان مطرح نشد.
با این حال، برخی سنت‌ها همچنان از حمایت گسترده‌ی مردمی برخوردارند. در لا برد، جشن «روزیز» (Fête de la Rosière) که یادآور میراث مونتسکیو است و هر سال دختری را به‌دلیل خدمات اجتماعی برمی‌گزیند، همچنان محبوب است و اتهامات جنسیتی علیه آن مطرح نشده است. در واندراگ، مسابقات گاوبازی محلی موسوم به «کامارگ» نیز به‌رغم حساسیت‌های فعالان حقوق حیوانات ادامه دارد، چرا که برگزارکنندگان بر رعایت دقیق مقررات ایمنی تأکید دارند و مردم محلی نیز از آن به‌شدت حمایت می‌کنند.
به‌نظر می‌رسد که جشن‌های روستایی فرانسه امروز در میانه‌ی سه چالش بزرگ قرار دارد: بحران مالی، کاهش مشارکت داوطلبان و فشارهای امنیتی و اجتماعی. هرچند برخی رویدادها با سازگاری و تغییر شکل، همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد، اما اگر روند کنونی ادامه یابد، بخشی از میراث فرهنگی زنده‌ی فرانسه ممکن است در آینده‌ای نه‌چندان دور به خاطره‌ای محو در تاریخ بدل شود.
