تلخی شکست؛ نمایندگان برکنارشده و خشم خاموش علیه مکرون
نمایندگان شکست‌خورده‌ی انتخابات ۲۰۲۴ فرانسه همچنان از انحلال ناگهانی مجلس و آسیب‌های شغلی و روانی آن رنج می‌برند.
با گذشت بیش از یک سال از انتخابات زودهنگام پارلمانی فرانسه در ژوئیه‌ی ۲۰۲۴، زخم‌های روحی بسیاری از نمایندگان برکنارشده همچنان تازه است. انحلال ناگهانی مجمع ملی که توسط امانوئل مکرون در پی شکست سنگین حزبش در انتخابات اروپا صورت گرفت، شوکی سیاسی و انسانی برای بسیاری از نمایندگان بود؛ افرادی که حتی تصورش را نمی‌کردند که کرسی‌شان در پارلمان از دست برود.
پاسکال لاورنی، نماینده‌ی پیشین ژیروند از جناح مکرونیست، خاطره‌ی آن لحظه را به خوبی به یاد دارد: «در عرض چند ثانیه همه چیز خاموش شد. ناگهان زمین زیر پایمان خالی شد و فضایی غم‌انگیز و سنگین همه‌جا را گرفت.» تنها چند هفته‌ی پیش از آن، او سرگرم آماده‌سازی طرح قانونی‌اش بود، بی‌آن‌که بداند به زودی مجبور خواهد شد دفتر نمایندگی‌اش را ببندد.
او و بیش از یک‌چهارم از نمایندگان مجلس قربانی تصمیمی شدند که به‌طور یک‌جانبه از سوی رئیس‌جمهور گرفته شد؛ تصمیمی که پیش‌تر وعده داده بود هیچ نتیجه‌ی ملی از انتخابات اروپا برداشت نخواهد کرد. ژان-ژاک گوتیه، نماینده‌ی سابق جمهوری‌خواه از وزژ، می‌گوید: «احساس می‌کنیم بابت خطایی که مرتکب نشده‌ایم مجازات شده‌ایم.»
این تلخی در میان نمایندگان حزب مکرون نیز کم نیست. میری کلاپو، نماینده‌ی پیشین دروم که در دور نخست انتخابات حذف شد، از تصمیم رئیس‌جمهور همچنان خشمگین است: «او فکر می‌کرد چون ما را به قدرت رسانده، حق دارد ما را هم کنار بگذارد. این تحقیر پارلمان بود.»
بسیاری از این نمایندگان خود را برای دوره‌ای بلندمدت در مجلس آماده کرده بودند و ناگهان همه چیز را از دست دادند. نادیا ئه، نماینده‌ی شکست‌خورده در ایولین، می‌گوید: «احساس می‌کنم تلاشم بی‌نتیجه ماند. ما لیاقت این شکست را نداشتیم.» برای برخی مانند ماتیلد پاری از حزب اجتماع، این نقش نه تنها شغل، بلکه معنا و هویت زندگی‌شان بود.
با پایان کار نمایندگی، نه‌تنها مسئولیت‌ها پایان یافت، بلکه کارمندان دفاتر نیز بیکار شدند. استفانی کوشر، نماینده‌ی سابق حزب ئوریزون (افق‌ها) از آلزاس، می‌گوید: «به‌لحاظ انسانی بسیار سخت بود که به همکارانم بگویم دیگر شغلی ندارند.»
برخی از این سیاستمداران به‌سرعت شغلی تازه در دفاتر وزارتی یا حزب خود یافتند. اما برای بسیاری، بازگشت به بازار کار آسان نبود. پاسکال لاورنی، که رستورانش را تعطیل و زمین کشاورزی‌اش را اجاره داده بود، حالا بیکار مانده است: «برای یک نماینده سابق در منطقه‌ای روستایی، پیدا کردن کار واقعاً سخت است.» او حالا مشغول باغبانی است و در تابستان قصد دارد یک کافه‌ی موقتی راه‌اندازی کند.
برخی معتقدند تجربه‌ی سیاست، بیشتر مانع است تا امتیاز. میری کلاپو می‌گوید: «کارفرمایان اغلب تمایلی به استخدام سیاستمداران سابق ندارند. انحلال مجلس مثل یک برنامه‌ی اخراج جمعی بود با کم‌ترین حمایت از آسیب‌دیدگان.»
با این حال، نوعی همبستگی میان شکست‌خوردگان شکل گرفته است. اعضای سابق جناح مکرون در گروه واتساپی به نام «دیگر نماینده نیستیم، اما همچنان متعهدیم» همچنان با یکدیگر در ارتباط‌اند و گاهی اخبار را به اشتراک می‌گذارند. برای آنان مراسمی با حضور گابریل اتال، نخست‌وزیر سابق، نیز برنامه‌ریزی شده است.
در دیگر احزاب هم پیوندها حفظ شده است. ژان-ژاک گوتیه هنوز در جلسات گروه پارلمانی جمهوری‌خواهان شرکت می‌کند. ماتیلد پاری نیز مؤسسه‌ی سیاری به نام «هراکلس» تأسیس کرده تا به سیاست اجتماعی و گفت‌وگوی مستقیم با مردم بپردازد. سباستین روم، نماینده‌ی پیشین از حزب فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر، به فعالیت‌های اجتماعی در منطقه‌ی خود ادامه داده و در کنار آن با نمایندگان مجلس برای تدوین طرح‌هایی در زمینه‌ی اشتغال، خرده‌فروشی محلی و مسائل تاریخی همکاری دارد.
برخی دیگر مانند نادیا ئه همچنان در ساختارهای حزبی باقی مانده‌اند. او که حالا سفیر ویژه‌ی مدیترانه شده، می‌گوید ترجیح داده کارهایی را انجام دهد که علاقه دارد و به پیشنهادهای دیگر پاسخ منفی داده است.
اما شاید مهم‌تر از همه، رؤیای بازگشت هنوز در ذهن بسیاری زنده است. پاسکال لاورنی می‌گوید: «احساس می‌کنم باید انتقام بگیرم. نیاز دارم مفید باشم.» برخی به بازگشت زودهنگام مجلس فکر می‌کنند. ژان-ژاک گوتیه با اشاره به بحران‌های بودجه‌ای می‌پرسد: «چطور ممکن است دو سال دیگر این وضعیت دوام بیاورد؟» چرا که پس از ۸ ژوئیه، رئیس‌جمهور دوباره حق دارد پارلمان را منحل کند.
