ترک صحن توسط ائتلاف حاکم در مجلس ملی فرانسه؛ فرسودگی، بی‌انگیزگی و ترس از انحلال
غیبت گسترده‌ی نمایندگان ائتلاف مرکزی در مجلس فرانسه، روند قانون‌گذاری را مختل کرده و فرصت‌هایی برای اپوزیسیون فراهم کرده است.
در هفته‌های اخیر، غیبت گسترده و مکرر نمایندگان ائتلاف مرکزی در مجلس ملی فرانسه، روند قانون‌گذاری را مختل کرده و فرصت‌هایی بی‌سابقه برای اپوزیسیون، به‌ویژه حزب راست افراطی «اجتماع ملی» (RN)، فراهم آورده است. نمونه‌ای از این وضعیت، رأی‌گیری روز جمعه ۲۷ ژوئن درباره‌ی لایحه بازسازی جزیره‌ی مایوت بود. در آن جلسه، تنها ۲۶ رأی برای حذف یکی از مواد لایحه کافی بود تا پیشنهاد اجتماع ملی به تصویب برسد؛ درحالی‌که ۲۳ رأی از این ۲۶ رأی متعلق به همین حزب بود و نمایندگان ائتلاف مرکزی تقریباً غایب بودند.
گابریل اتال، رئیس فراکسیون «باهم برای جمهوری» (EPR) و تنها نماینده‌ی حاضر این گروه به همراه پریسکا توونو، از شدت بی‌نظمی خشمگین شد و این وضعیت را «غیرقابل قبول» خواند. در حالی که این فراکسیون ۹۳ عضو دارد، تنها دو نفر از آن در رأی‌گیری شرکت کردند. فراکسیون «افق‌ها» فقط یک نماینده‌ی حاضر داشت و از ۳۶ نماینده‌ی حزب میانه‌روی مودم، تنها هفت نفر حضور داشتند. مانوئل والس، وزیر مسئول امور سرزمین‌های فرادریایی، در واکنش به این وضعیت تأکید کرد که تقصیر اصلی نه بر گردن حزب اجتماع ملی، بلکه بر عهده‌ی نمایندگان ائتلاف حاکم است که در صحن غیبت دارند.
این صحنه طی هفته‌های اخیر در موارد مختلف تکرار شده است: از جمله لایحه‌ی آینده‌ی انرژی فرانسه و اصلاحات در رسانه‌های عمومی. در تمام این موارد، کرسی‌های بلوک مرکزی تقریباً خالی بودند و آماری که وب‌سایت داده‌کاوی Datan منتشر کرده، این روند را تأیید می‌کند. در حالی که حزب اجتماع ملی و حزب چپ‌گرای «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» در صدر مشارکت در رأی‌گیری‌ها قرار دارند (به‌ترتیب ۳۶٪ و ۳۱٪)، سه فراکسیون اصلی ائتلاف مرکزی یعنی «باهم برای جمهوری» (EPR)، مودم و افق‌ها، با نرخ مشارکت بین ۲۰ تا ۲۲ درصد در رتبه‌های ششم تا هشتم جای دارند. حتی فراکسیون جمهوری‌خواهان راست‌گرا (۱۴٪) نیز وضعیتی بدتر دارد.
نارضایتی درون ائتلاف حاکم نیز رو به افزایش است. یائل برون-پیوه، رئیس مجلس، در سخنرانی‌ای در ۳ ژوئیه به‌صراحت گفت که تصاویر صحن خلوت مجلس، وجهه‌ی این نهاد را خدشه‌دار می‌کند. چند روز پیش‌تر، اروان بالانان، نماینده‌ی مودم، به‌طور خودجوش از کم‌کاری نمایندگان در رد یک طرح اپوزیسیون درباره‌ی رسانه‌های عمومی انتقاد کرده و گفت: «برخی فراموش کرده‌اند که وظیفه‌ی اصلی نماینده، رأی‌دادن است.»
دلیل این غیبت‌ها از سوی برخی، ترکیب آرای اپوزیسیون چپ و راست افراطی معرفی می‌شود که در مواردی غیرمنتظره به نتیجه می‌رسد. برای مثال، درباره رسانه‌های عمومی، حزب اجتماع ملی ابتدا از لایحه حمایت کرده بود اما در لحظه‌ی آخر، در اقدامی غیرمنتظره، از طرح رد آن حمایت کرد. به‌این‌ترتیب، استدلال نمایندگانی چون اتال مبنی بر اینکه «اپوزیسیون در هر صورت اکثریت دارد»، چندان هم دقیق نیست.
در نبود انسجام درونی، نمایندگان مرکزی انگیزه‌ای برای حضور فعال ندارند. پل کریستف، رئیس فراکسیون افق‌ها، اذعان کرده که «انرژی لازم برای بازگشت به مجلس در روز دوشنبه، وقتی می‌دانید که اصلاحات ساختاری ممکن نیست، به‌سختی پیدا می‌شود.» با این حال، تأثیرات این بی‌تحرکی چندان فاجعه‌بار نیست، چرا که یا سنا ـ که اکثریتش حامی دولت است ـ در مرحله‌ی دوم لایحه‌ها را اصلاح می‌کند یا کمیسیون مشترک مجلس و سنا این وظیفه را بر عهده می‌گیرد.
عامل دیگری که نمایندگان برای توجیه غیبت خود مطرح می‌کنند، بی‌برنامگی دولت است. یائل برون-پیوه نیز تأکید کرده که طرح‌هایی از مجلس سنا بی‌مقدمه و بدون آمادگی قبلی وارد مجلس می‌شود. نمایندگان احساس می‌کنند که نقشی در تدوین این طرح‌ها ندارند و در نبود برنامه‌ای منسجم از سوی دولت، انگیزه‌ای برای مشارکت نمی‌یابند. از سوی دیگر، دولت به‌ندرت از وزرای کلیدی می‌خواهد طرح‌هایی مهم ارائه دهد؛ امری که می‌توانست مشارکت نمایندگان را افزایش دهد.
پس از انحلال مجلس در ژوئن ۲۰۲۴، سه فراکسیون ائتلاف دیگر جلسه‌ی مشترکی برگزار نکرده‌اند. هرکدام جلسات داخلی خود را دارند و خستگی گسترده میان نمایندگان دیده می‌شود. برخی از نمایندگان حتی از کنترل بیش‌ازحد بر فعالیت‌شان در مجلس گلایه دارند؛ در حالی‌که زمانی بابت «رأی‌دهی کورکورانه» نیز مورد انتقاد بودند. برای مقابله با غیبت‌های آخر و اول هفته، برخی پیشنهاد داده‌اند که ساختار جلسات مجلس تغییر یابد و سه هفته‌ی پیاپی در پاریس برای بررسی قوانین در نظر گرفته شود و یک هفته برای حوزه‌ی انتخابیه.
از سوی دیگر، بسیاری از نمایندگان ترجیح می‌دهند بیشتر در حوزه‌های انتخابیه حضور داشته باشند؛ چراکه شرکت در مراسم محلی، هم وجهه‌ی بهتری دارد و هم آن‌ها را از فشار فضای خسته‌کننده‌ی مجلس دور می‌سازد. سایه‌ی احتمال انحلال دوباره مجلس در ۸ ژوئیه نیز نگرانی‌ها را تشدید کرده است. به‌همین دلیل، بسیاری به حوزه‌های خود رفته‌اند تا در صورت وقوع انتخابات زودهنگام، جایگاه خود را حفظ کنند؛ حتی اگر بهای این اقدام، صحن خالی مجلس باشد.
