اروپا، شاهراه تسلیحاتی رژیم صهیونیستی در جنگ غزه
اروپا به مسیر اصلی انتقال تسلیحات به اسرائیل بدل شده و بدون نظارت مؤثر، در جنایات جنگی و نسل‌کشی غزه نقش ایفا می‌کند.
در حالی که شمار قربانیان فلسطینی در نسل‌کشی غزه از مرز ۵۰ هزار نفر گذشته، ارسال تجهیزات نظامی پیشرفته برای ارتش صهیونیستی همچنان از طریق مسیرهای هوایی، زمینی و دریایی ادامه دارد؛ مسیری که در بسیاری موارد از خاک و بنادر کشورهای اروپایی عبور می‌کند. این روند، در حالی است که مقامات اروپایی با وجود هشدارهای عمومی و اعتراضات مردمی، اراده‌ای جدی برای نظارت یا توقف این انتقالات از خود نشان نداده‌اند.
در ماه مه ۲۰۲۴، جوزپ بورل، مسئول وقت سیاست خارجی اتحادیه‌ی اروپا، در اظهارنظری کم‌سابقه از بی‌عملی کشورهای اروپایی در قبال کشتار در غزه انتقاد کرد و پرسید: «آیا باید تا کشته شدن ۵۰ هزار نفر صبر کنیم تا اقدامی صورت گیرد؟». این عدد حالا پشت سر گذاشته شده و ماشین جنگی اسرائیل همچنان فعال و مجهز باقی مانده است.
به گزارش «جنبش جوانان فلسطینی»، شرکت کشتیرانی دانمارکی مرسک (Maersk) در سال گذشته هزاران تُن تجهیزات نظامی از آمریکا به سرزمین‌های اشغالی منتقل کرده است. این تجهیزات شامل خودروهای تاکتیکی، قطعات تانک و سامانه‌های توپخانه‌ای و هوایی بوده‌اند. مرسک به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های حمل‌ونقل دریایی جهان، ادعا می‌کند که سیاستی سخت‌گیرانه علیه ارسال تسلیحات به مناطق درگیر دارد. اما واقعیت‌های میدانی، خلاف این ادعا را نشان می‌دهد.
در فوریه‌ی ۲۰۲۵، تظاهراتی در مقابل دفتر مرکزی مرسک در کپنهاگ به رهبری گرتا تونبرگ برگزار شد. هدف این تجمع، اعتراض به مشارکت این شرکت در ارسال تجهیزات جنگی به اسرائیل بود. پلیس دانمارک با استفاده از گاز اشک‌آور و باتوم، معترضان را پراکنده کرد. با این حال، یکی از سهام‌داران شرکت به نام زن دونن، در مجمع عمومی خواستار توقف انتقال تجهیزات نظامی به اسرائیل شد. این درخواست اگرچه با رأی منفی اکثریت سهام‌داران مواجه شد، اما موجب افشای گسترده‌ی نقش مرسک در این زنجیره‌ی تسلیحاتی شد.
با وجود انکارهای رسمی مرسک، گزارش‌های نهادهای تحقیقی مانند Declassified UK و The Ditch نشان می‌دهد که این شرکت، در انتقال تجهیزات پیشرفته برای جنگنده‌های اف-۳۵ اسرائیل نیز نقش دارد. این تجهیزات از کارخانه‌ی شماره ۴ نیروی هوایی آمریکا در تگزاس به بندر حیفا منتقل شده و از آن‌جا به پایگاه هوایی نواتیم در نزدیکی بئرشبع انتقال می‌یابد. پایگاهی که نقش کلیدی در بمباران‌های اخیر غزه دارد.
از سوی دیگر، حوثی‌های یمن نیز چندین‌بار کشتی‌های متعلق به مرسک را در تنگه‌ی عدن هدف قرار داده‌اند، به‌ویژه کشتی‌هایی که مظنون به حمل قطعات جنگی برای رژیم صهیونیستی بوده‌اند. دولت اسپانیا از بهار ۲۰۲۴ ورود کشتی‌های حامل سلاح برای اسرائیل به بنادرش را ممنوع کرده است. با این حال، اطلاعات نشان می‌دهد که بیش از ۹۰۰ محموله مرسک به مقصد ارتش اسرائیل پس از این تاریخ همچنان از بندر الخسیراس عبور کرده‌اند.
مرسک در واکنش اعلام کرده که این تجهیزات به کشورهای عضو برنامه‌ی اف-۳۵ ارسال می‌شود و نه مستقیماً به اسرائیل. اما این ادعاها در جهانی که صنایع نظامی خصوصی مانند «البیت سیستمز» اسرائیل در آن نقشی محوری دارند، چندان قانع‌کننده نیست. امروزه قطعات یک جنگنده در کشورهای مختلف تولید شده، در جایی مانند آمریکا مونتاژ می‌شود و سپس به پایگاه‌هایی مانند نواتیم منتقل می‌گردد.
یکی از کشتی‌های مرسک، به نام Maersk Detroit، در ماه آوریل از بندر هوستون آمریکا به راه افتاده، در بندر کازابلانکا مراکش پهلو گرفت و سپس به بندر طنجه رفت. در طنجه، هزاران مراکشی با شعارهایی چون «نه به سلاح‌های نسل‌کُش در آب‌های ما» و «مردم خواهان توقف عادی‌سازی با اسرائیل هستند» دست به تظاهرات زدند.
عادی‌سازی روابط میان مراکش و اسرائیل که در اواخر ۲۰۲۰ شکل گرفت، بخشی از توافق‌های موسوم به «پیمان ابراهیم» بود که در ازای به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی، امتیازاتی سیاسی برای کشورهای عربی در پی داشت. با این حال، ادامه‌ی انتقال سلاح از طریق خاک مراکش، نشان‌دهنده‌ی بحران مشروعیت این توافق در میان افکار عمومی عربی است.
امروز، اروپا دیگر تنها ناظری بی‌طرف نیست؛ بلکه حلقه‌ای اساسی از زنجیره تأمین نظامی برای نسل‌کشی ارتش اسرائیل محسوب می‌شود. این امر پرسش‌هایی اساسی درباره‌ی نقش اخلاقی، سیاسی و انسانی اروپا در قبال جنایات جنگی صورت گرفته در جنگ غزه مطرح می‌کند.
