ائتلاف شکننده‌ی چپ فرانسه؛ مسیر دشوار تا ۲۰۲۷
ائتلاف شکننده‌ی احزاب چپ فرانسه در مسیر انتخابات ۲۰۲۷ با چالش‌هایی چون اختلافات محلی، ساختار رأی‌گیری و رقابت‌های فردی مواجه است.
پس از انتخابات پارلمانی اخیر، تلاش چپ‌گرایان فرانسه برای تشکیل جبهه‌ای متحد با هدف دستیابی به قدرت در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۷ شدت گرفته است. با این حال، این روند همچنان با موانع ساختاری و رقابت‌های شخصی مواجه است. رهبران چپ‌گرای برجسته مانند ژان-لوک ملانشون و رافائل گلوکسمان به‌صراحت با برگزاری انتخابات مقدماتی مشترک و تدوین برنامه‌ای واحد مخالفت کرده‌اند. دو جریان اصلی آن‌ها یعنی «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» و «پلوس پوبلیک»، در جلسات مشورتی جبهه‌ی موسوم به «جبهه‌ی مردمی ۲۰۲۷» شرکت نمی‌کنند.
در مقابل، احزاب دیگری چون حزب سوسیالیست، اکولوژیست‌ها، جنبش «نسل‌ها» و گروه‌های جداشده از ملانشون، در تلاش‌اند با رهبری لوسی کسته، ساختارهای مشترکی برای تصمیم‌گیری و سازمان‌دهی ایجاد کنند. این جبهه یک هماهنگی سیاسی تشکیل داده که شامل چهره‌هایی چون الیویه فور، مارین توندولیه، فرانسوا روفن و بنژامن لوکا است. به گفته کسته، این گروه تلاش دارد تا مواضع مشترک در حوزه‌های مختلف سیاسی و اجتماعی اتخاذ کرده و اقدامات متحدی از حالا تا ۲۰۲۷ برنامه‌ریزی کند.
دو کارگروه اصلی نیز شکل گرفته‌اند: یکی مسئول تدوین برنامه‌ی سیاسی است و با برگزاری شش کنوانسیون موضوعی تا پایان سال، تلاش دارد تا سندی مشترک با مشارکت متخصصان، سندیکاها و نهادهای مدنی تهیه کند. نخستین کنوانسیون قرار است بر موضوع آموزش و جوانان تمرکز داشته باشد. محورهای بعدی شامل سیاست خارجی و صنعت خواهد بود.
کارگروه دوم اما با دشوارترین موضوع روبه‌روست: نحوه‌ی انتخاب نامزد نهایی. اصطلاح «انتخابات مقدماتی» (پریمر) به‌دلیل بار منفی‌اش حتی از گفتمان رسمی حذف شده، چراکه نزد بسیاری از نیروهای چپ، به‌ویژه سوسیالیست‌ها، یادآور اختلافات گذشته است. با این حال، بحث درباره‌ی نحوه‌ی برگزاری یک رأی‌گیری منصفانه، شفاف و نوآورانه ادامه دارد.
مسائلی چون برگزاری دیجیتال یا فیزیکی رأی‌گیری، بودجه‌ی لازم، مدت‌زمان کمپین‌ها، یا حتی استفاده از سیستم رأی‌دهی ترجیحی، از جمله دغدغه‌های مطرح در این گروه هستند. برخی چون شهردار نانت، ژوئانا رولان، تأکید دارد که این رأی‌گیری باید نماد «تسخیر قدرت از پایین» باشد و با شیوه‌های نوین جامعه‌ی مدنی هماهنگ گردد.
تجربیات پیشین همچون انتخابات مقدماتی سوسیالیست‌ها در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۷ و همچنین مدل پیشنهادی «پیروزی‌های مردمی» در انتخابات ۲۰۲۲ که از کریستیان توبیرا حمایت کرد، اکنون مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین همکاری با پروژه تحقیقاتی «رأی دادن به شیوه‌ای دیگر» زیر نظر مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه (CNRS) نیز در دستور کار است.
یکی از مهم‌ترین پرسش‌ها همچنان بی‌پاسخ مانده: آیا نامزد منتخب این روند، می‌تواند تمامی اختیارات را در دست گیرد؟ از انتخاب نخست‌وزیر تا تعیین کاندیداهای مجلس؟ علی رابه، از جنبش نسل‌ها، معتقد است: «هیچ‌کس به‌تنهایی قادر به پیروزی نیست. باید ریاست‌گرایی را با تکثر موجود در چپ تلفیق کرد.» راکل گاریدو نیز تأکید دارد که باید از رقابت‌های فردی و کشمکش‌های طولانی میان مدعیان قدرت پرهیز کرد.
با این حال، درحالی‌که سازوکار کلی در حال شکل‌گیری است، انتخابات شهرداری‌ها در سال ۲۰۲۶ تهدیدی جدی برای انسجام جبهه‌ی چپ به‌حساب می‌آید. در برخی شهرها مانند نانت، مون‌پلیه، رن و استراسبورگ، اتحاد محلی چپ غیرممکن به‌نظر می‌رسد. در مواردی، سبزها خواهان اتحاد با «فرانسه‌ی تسلیم‌ناپذیر» علیه شهرداران سوسیالیست هستند، و در دیگر مناطق، ائتلاف با پلوس پوبلیک ترجیح داده می‌شود. این اختلافات می‌تواند کلیت پروژه را به خطر اندازد.
پی‌یر ژووه، دبیرکل حزب سوسیالیست، هشدار داده که اگر در انتخابات شهرداری‌ها وحدت وجود نداشته باشد، دیگر ادامه‌ی مسیر در سطح ملی ممکن نخواهد بود. او خواستار انسجام در تمامی سطوح: شهرداری، ریاست‌جمهوری و پارلمان است. در حزب سبز نیز این دیدگاه بی‌صدا تأیید می‌شود. سیریل شاتلن، نماینده‌ی اکولوژیست‌ها، هشدار داده که رقابت‌های داخلی نباید باعث غفلت از تهدیدهای راست و راست افراطی شود.
به‌نظر می‌رسد چپ فرانسه، برای عبور از تفرقه‌ی تاریخی خود، باید همزمان چند بحران را مدیریت کند: انسجام ایدئولوژیک، انسجام شخصیتی، و وحدت تاکتیکی در سطوح مختلف انتخاباتی.
